Camillo Cibo
Camillo Cibo (ur. 25 kwietnia 1681 w Massie, zm. 12 stycznia 1743 w Rzymie) – włoski kardynał.
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 kwietnia 1681 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 stycznia 1743 |
| Miejsce pochówku | |
| łaciński patriarcha Konstantynopola | |
| Okres sprawowania |
1718–1729 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
5 lipca 1705 |
| Sakra biskupia |
24 lutego 1718 |
| Kreacja kardynalska |
23 marca 1729 |
| Kościół tytularny |
S. Stefano al Monte Celio |
| Data konsekracji |
24 lutego 1718 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Życiorys edytuj
Urodził się 25 kwietnia 1681 w Massie, jako syn Carla Cibo i Teresy Pamphilj[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał stopień doktora utroque iure[1]. 5 lipca 1705 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Następnie został klerykiem Kamery Apostolskiej[1]. W latach 1715–1730 był władcą Ferentino i Ajello[1]. 11 lutego 1718 roku został łacińskim patriarchą Konstantynopola, a trzynaście dni później przyjął sakrę[2]. W tym samym roku został także asystentem Tronu Papieskiego[1]. Ponieważ nie udało mu się wprowadzić reform w Kamerze Apostolskiej, w 1723 roku zrzekł się wszelkich funkcji w Kurii Rzymskiej i przeniósł się nieopodal Spoleto[1]. Dwa lata później Benedykt XIII wezwał go do Rzymu i uczynił prefektem Pałacu Apostolskiego[1]. W 1726 roku rozważano jego nominację na sekretarza stanu, jednakże jego oczywisty sprzeciw wobec powszechnej wówczas dezorganizacji administracyjnej, sprawił, że stanowisko otrzymał Nicolò Maria Lercari[1]. Cibo został kreowany kardynałem prezbiterem 23 marca 1729 roku i otrzymał kościół tytularny S. Stefano al Monte Celio[2]. Rok później został przeorem zakonu joannitów, jednak już w 1731 roku zrezygnował i osiadł w eremie niedaleko Gaety[1]. Zmarł na artretyzm 12 stycznia 1743 roku w Rzymie[1].