Cezary z Gostynia
polski zakonnik i pisarz
Cezary z Gostynia (zm. 1552 w Poznaniu) − polski zakonnik, bernardyn oraz pisarz okresu renesansu, kustosz we Lwowie[1].
| Data i miejsce śmierci | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
zakonnik, pisarz |
Życiorys edytuj
Daty urodzenia oraz wstąpienia do zakonu bernardynów nie są znane. Początkowo przebywał w konwencie wrocławskim, a po likwidacji klasztoru w 1522 opuścił Wrocław. W 1531 został wysłany na kongregację generalną zakonu do Messyny. Po powrocie do kraju był gwardianem w Warcie. Około 1543 pełnił funkcję kustosza we Lwowie[1].
Twórczość edytuj
Napisał i dedykował kustoszowi krakowskiemu − Rafałowi z Proszowic, łaciński utwór prozą o wypędzeniu bernardynów z Wrocławia przez władze miejskie[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Teresa Michałowska, Literatura polskiego Średniowiecza: leksykon, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 150, ISBN 978-83-01-16675-5 [dostęp 2023-09-28].