Wikipedia

Charlie jest zadowolony z siebie

amerykański film (reż. Henry Lehrman; 1914)

Charlie jest zadowolony z siebie (oryg. Kid Auto Races at Venice, alt. tytuł: The Pest / Kid Auto Races[1]) – amerykański film z 1914 roku w reżyserii Henry’ego Lehrmana, w którym wystąpił Charlie Chaplin; był to jego drugi film[3].

Charlie jest zadowolony z siebie
Kid Auto Races at Venice
Ilustracja
Plakat do filmu Charlie jest zadowolony z siebie
Gatunek

komedia

Rok produkcji

1914[1]

Data premiery

7 lutego 1914[1][2]

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

napisy po angielsku

Czas trwania

6 min 19 s

Reżyseria

Henry Lehrman

Scenariusz

Henry Lehrman, Reed Heustis[1]

Główne role

Charlie Chaplin, Henry Lehrman, Frank D. Williams, Gordon Griffith

Zdjęcia

Frank D. Williams, Enrique Juan Vallejo

Produkcja

Mack Sennett

Dystrybucja

Keystone Studios

Multimedia w Wikimedia Commons

Był to pierwszy opublikowany film, w którym Chaplin wystąpił w roli włóczęgi (The Tramp)[4], mimo że wcześniej rozpoczęto produkcję obrazu Charlie w hotelu (Mabel’s Strange Predicament; 6–12 stycznia), w którym Chaplin też był włóczęgą; zdjęcia do filmu Charlie jest zadowolony z siebie zrealizowano w jeden dzień (10 stycznia)[5]. Premiera tego pierwszego filmu odbyła się jednak dwa dni później[6].

Opis fabuły edytuj

W filmie postać Chaplina jest kibicem podczas wyścigu pojazdów dziecięcych w dzielnicy Los Angeles, Venice. Jego bohater uparcie wchodzi w kadr kamery i przeszkadza w rozgrywanych zawodach, powodując tym frustrację publiczności i uczestników rywalizacji. Film był kręcony w trakcie Junior Vanderbilt Cup, faktycznego wyścigu. Postacie grane przez Chaplina i Lehrmana improwizują gagi w obecności rzeczywistych obserwatorów[7].

Kamera wyjątkowo burzy czwartą ścianę, która ukazuje drugą kamerę rejestrującą materiał (tak jakby była ona główną), by lepiej przedstawić żart. W ten sposób postać kreowana przez Chaplina wchodzi w kadr aparatu oglądanego przez widza na ekranie, a nie tej właściwej kamery nagrywającej film. Dzięki temu cała sytuacja jest widziana z perspektywy kibica. Tym samym produkcja jest jednym z pierwszych wydanych filmów, który ukazuje rejestrującą kamerę i pracującego operatora kamery[7].

Wizerunek włóczęgi edytuj

 
Debiut filmowy Chaplina w roli włóczęgi.

Wizerunek włóczęgi, z którym aktor i reżyser był później utożsamiany, wymyślił sam Chaplin. Aktor nie lubił swojego dziwacznego stroju dziennikarza w debiucie filmowym Aby zarobić na życie. Kiedy miał on stworzyć wzorzec dla nowej postaci, postanowił by bohater nosił workowate spodnie i za duże buty, nadając mu ostateczny kształt poprzez dodanie atrybutów w formie laseczki i melonika. Chciał by elementy stroju wzajemnie sobie zaprzeczały: luźne spodnie, ciasny płaszcz, mały kapelusz oraz duże buty.

Chaplin nie był jedynie pewien czy postać ma wyglądać staro czy młodo, ale zapamiętał oczekiwania Macka Sennetta, by kreacja przedstawiała podstarzałego człowieka. Aktor zapewnił włóczędze dodatkowo wąsik, który miał według niego dodać wieku bez ukrywania wyrażanej ekspresji. Chaplin początkowo nie miał pojęcia, jak w rzeczywistości będzie się prezentował jego bohater, jednak gdy tylko się przebrał i ucharakteryzowano go, zaczął czuć postać, którą miał zagrać[3].

Obsada edytuj

Cały (6 min) film Charlie jest zadowolony z siebie.

źródło: [8]

Uwagi edytuj

  1. ↑ Brent Walker (BFI) zaznaczył, że Chaplin, Lehrman i Williams byli jedynymi aktorami, natomiast wszystkie dzieci, które pojawiły się w filmie nie były profesjonalnymi aktorami[9].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d James L. Neibaur: Early Charlie Chaplin: The Artist as Apprentice at Keystone Studios. Scarecrow Press, 2012, s. 18. ISBN 978-0-8108-8242-3.
  2. ↑ Anthony Mostrom: L.A. Then & Now: Unsuspecting extras go down in film history. latimes.com, 2011-06-19. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-04)]. (ang.).
  3. ↑ a b Kid Auto Races at Venice (1914) – The Public Domain Review. publicdomainreview.org. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-04)]. (ang.).
  4. ↑ Robert C. Sickels: 100 Entertainers Who Changed America: An Encyclopedia of Pop Culture Luminaries. ABC-CLIO, 2013, s. 104. ISBN 978-1-59884-831-1.
  5. ↑ Kristine Brunovska Karnick, Henry Jenkins: Classical Hollywood Comedy. Routledge, 2013, s. 374. ISBN 978-1-135-21323-7.
  6. ↑ Eric L. Flom: Chaplin in the Sound Era: An Analysis of the Seven Talkies. McFarland, 2008, s. 14. ISBN 978-1-4766-0798-6.
  7. ↑ a b Jeffrey Vance: Chaplin: Genius of the Cinema. Harry N. Abrams, 2003, s. 30–34. ISBN 0-8109-4532-0. (ang.).
  8. ↑ Charlie jest zadowolony z siebie (1914). filmweb.pl. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-04)].
  9. ↑ BFI | Features | Charlie Chaplin | Chaplin resources. bfi.org.uk, 2006-09-20. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-23)]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Charlie_jest_zadowolony_z_siebie&oldid=66011970”