Choroba Hashimoto-Pritzkera
Choroba Hashimoto-Pritzkera (histiocytoza Hashimoto-Pritzkera, ang. Hashimoto-Pritzker histiocytosis, HPH, self-healing reticulohistiocytosis Hashimoto-Pritzker type) – rzadka, samowyleczalna, łagodna postać histiocytozy z komórek Langerhansa.
Histiocytoza Hashimoto-Pritzkera jest bardzo rzadką chorobą; opisano do tej pory około 30 przypadków[1]. Sugeruje się, że z powodu łagodnego przebiegu i braku jasnych kryteriów rozpoznania faktyczna zapadalność jest wyższa. Występuje głównie w okresie noworodkowym i wczesnym niemowlęcym. Rokowanie jest bardzo dobre. Objawia się rozsianymi na twarzy, kończynach, dłoniach i podeszwach brązowawoczerwonymi guzkami, grudkami lub pęcherzykami, samoistnie ustępującymi po okresie kilku tygodni lub miesięcy. Obecne są też zmiany na śluzówkach jamy ustnej[2]. Chorobę opisali Hashimoto i Pritzker w 1973 roku[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Zunino-Goutorbe C, Eschard C, Durlach A, Bernard P. Congenital solitary histiocytoma: a variant of Hashimoto-Pritzker histiocytosis. A retrospective study of 8 cases. „Dermatology”. 216. 2, s. 118-24, 2008. DOI: 10.1159/000111508. PMID: 18216473.
- ↑ Larralde M, Rositto A, Giardelli M, Gatti CF, Santos Muñoz A. Congenital self-healing histiocytosis (Hashimoto-Pritzker). „Int J Dermatol”. 38. 9, s. 693-6, 1999. PMID: 10517687.
- ↑ Hashimoto K, Pritzker MS. Electron microscopic study of reticulohistiocytoma. An unusual case of congenital, self-healing reticulohistiocytosis. „Arch Dermatol”. 107. 2, s. 263-70, 1973. PMID: 4346639.
