Chrząstka różkowata
Chrząstka różkowata[1][2][3][4], chrząstka rożkowata[5], chrząstka Santoriniego[3][6] (łac. cartilago corniculata, cartilago Santorini) – w anatomii człowieka mała, stożkowata w kształcie, parzysta chrząstka krtani, zbudowana z tkanki chrzęstnej sprężystej. Położona jest na szczycie chrząstki nalewkowatej, z którą łączy się ścisłym więzozrostem nalewkowo-różkowym[2][3][6], jej wierzchołek kieruje się tylno-przyśrodkowo[4]. Jej obecność wytwarza uwidaczniającą się w fałdzie nalewkowo-nagłośniowym wyniosłość – guzek różkowaty, inaczej guzek Santoriniego (tuberculum corniculatum, tuberculum Santorini)[2][6]. Od wierzchołka chrząstki różkowatej ku dołowi do ściany gardła biegnie więzadło różkowo-gardłowe, zazwyczaj łączące się ze swoim drugostronnym odpowiednikiem i więzadłem pierścienno-gardłowym[7].
Nazwy eponimiczne upamiętniają włoskiego anatoma Giovanni Domenico Santoriniego[6].
Przypisy edytuj
- ↑ Jan Henryk Spodnik, Mianownictwo anatomiczne polsko-angielsko-łacińskie, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2022, s. 157, ISBN 978-83-66960-76-3.
- ↑ a b c Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 351.
- ↑ a b c Piotr Chęciński, Anatomia i fizjologia krtani i gardła dolnego, [w:] Kazimierz Niemczyk i inni red., Otorynolaryngologia kliniczna. Tom 2., Warszawa: Medipage, 2015, s. 525, ISBN 978-83-64737-25-1.
- ↑ a b Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 3, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 225, ISBN 978-83-66548-16-9.
- ↑ Zygmunt Urbanowicz, Współczesne mianownictwo anatomiczne, Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2002, s. 251, ISBN 83-88063-91-X.
- ↑ a b c d Bogusław Gołąb, Słownik eponimów morfologicznych, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1974, s. 87.
- ↑ Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 355.
Bibliografia edytuj
- Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, ISBN 978-83-200-4501-7.
