Chrześcijańska Partia Komunistyczna

włoska partia polityczna

Chrześcijańska Partia Komunistyczna (Partito Comunista Cristiano) − ugrupowanie polityczne włoskiej lewicy katolickiej utworzone wiosną 1942 roku z przekształcenia działającej od lipca 1941 Synarchicznej Partii Spółdzielczej (Partito Cooperativista Sinarchico). Ideologia partii zakładała, że „Religia katolicka nie jest instrumentem reakcji, ale może być źródłem zaangażowania rewolucyjnego. /.../ Religia jest zjawiskiem ponadklasowym, ale w płaszczyźnie społecznej następuje historyczny proces identyfikacji religii z interesami klas uciskanych: religijna nauka społeczna opiera się na miłosierdziu i sprawiedliwości”. PCC czynnie uczestniczyła w antyfaszystowskim ruchu oporu tworząc własną formację partyzancką (Dywizja DLMCC). W 1943 roku zmieniła nazwę na Ruch Katolików Komunistów (Il Movimento dei cattolici comunisti). Jesienią 1944 roku połączyła się z Partią Chrześcijańsko-Społeczną (Partito Cristiano Sociale) w Partię Lewicy Chrześcijańskiej (Partito della Sinistra Cristiana), która przetrwała do grudnia 1945 roku. Przywódcy: Franco Rodano, Adriano Ossicini, ks. Paolo Pecoraro.

Chrześcijańska Partia Komunistyczna
Państwo

 Włochy

Skrót

PCC

Lider

Franco Rodano

Data założenia

1941

Data rozwiązania

1945

Ideologia polityczna

komunizm chrześcijański

Poglądy gospodarcze

gospodarka planowa

Bibliografia

edytuj
  • Mirosław Nowaczyk, Włoska lewica chrześcijańska, Wrocław – Warszawa – Kraków 1990, ISBN 83-04-03418-2, s. 61–107.