Wikipedia

Curtis Cokes

amerykański bokser zawodowy

Curtis Cokes (ur. 15 czerwca 1937 w Dallas[1], zm. 29 maja 2020 tamże[2][3]) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata kategorii półśredniej.

Curtis Cokes
Ilustracja
Curtis Cokes w marcu 2014
Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1937
Dallas

Data i miejsce śmierci

29 maja 2020
Dallas

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

173 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

półśrednia

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

80

Zwycięstwa

62

Przez nokauty

30

Porażki

14

Remisy

4

Multimedia w Wikimedia Commons

Pierwszą walkę zawodową stoczył w 1958. Jego pierwszym przeciwnikiem był Manuel Gonzalez, z którym w przyszłości spotykał się jeszcze czterokrotnie i z którym walczył o mistrzostwo świata. Cokes wygrał tę walkę i dziesięć następnych. Pierwszej porażki doznał z rąk Gonzaleza w kwietniu 1959. W 1961 wygrał i przegrał z przyszłym mistrzem świata Luisem Rodríguezem, a także zdobył wakujący tytuł mistrza Teksasu w wadze półśredniej po pokonaniu Gonzaleza.

Gdy w grudniu 1965 Emile Griffith zrezygnował z tytułu mistrza świata kategorii półśredniej (przygotowując się do walki o mistrzostwo wagi średniej z Dickiem Tigerem), World Boxing Association ogłosiła turniej o mistrzostwo, wyznaczając czterech pretendentów. Na pierwszym miejscu został wskazany Luis Rodríguez, na drugim Stanley Hayward, na trzecim Manuel Gonzalez, a na czwartym Curtis Cokes[4]. Hayward odmówił walki z Gonzalezem, a Cokes 6 lipca 1966 w Nowym Orleanie pokonał przez techniczny nokaut w 15. rundzie Rodrígueza. W pojedynku o tytuł mistrzowski WBA w wadze półśredniej 24 sierpnia 1966 w Nowym Orleanie Cokes zwyciężył Gonzaleza na punkty (po raz czwarty w karierze) i został nowym mistrzem świata WBA[5]. w Południowej Afryce za mistrza uznawany był Willie Ludick, a w Kalifornii Charley Shipes.

W obronie tytułu mistrzowskiego Cokes pokonał 28 listopada 1966 w Dallas Jeana Josselina na punkty[6], wygrał 19 maja 1967 w Dallas z François Pavillą (z którym wcześniej zremisował w walce towarzyskiej w styczniu tego roku) przez techniczny nokaut w 10. rundzie[7], zwyciężył 2 października 1967 w Oakland Charleya Shipesa przez techniczny nokaut w 8. rundzie[8] i wygrał 16 kwietnia 1868 w Dallas przez techniczny nokaut w 5. rundzie z Williem Ludickiem[9]. Po tym zwycięstwie był powszechnie uważany za mistrza świata. Jednocześnie w tym okresie stoczył sześć pojedynków, w których tytuł mistrzowski nie był stawką. Oprócz remisu z Pavillą wygrał cztery z nich (w tym z Jeanem Josselinem w lutym 1968), a przegrał z Gypsy Joe Harrisem w marcu 1967.

21 października 1968 w Nowym Orleanie Cokes po raz kolejny obronił tytuł mistrzowski wygrywając na punkty z Ramónem La Cruzem[10]. Następna walka w obronie mistrzostwa nie była udana, gdyż 18 kwietnia 1969 w Inglewood José Nápoles wygrał z nim przez poddanie w 13. rundzie[11]. Nápoles zwyciężył również w pojedynku rewanżowym 29 czerwca tego roku w Meksyku, tym razem przez poddanie w 10 rundzie[12]. Później Cokes nie walczył już o tytuł mistrzowski, choć kontynuował karierę do 1972.

W 1972 wystąpił w dramacie filmowym Zachłanne miasto (Fat City) Johna Hustona[13]. Choć film był o tematyce bokserskiej, Cokes nie grał roli pięściarza. Później pracował przez wiele lat jako trener bokserski[4][14].

Został wybrany w 2003 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[15].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Curtis Cokes [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-07-11] (ang.).
  2. ↑ ‘... I think I’ve put up a good fight’: Dallas boxing icon Curtis Cokes dies at 82 [online], The Dallas Morning News [dostęp 2020-06-01] (ang.).
  3. ↑ Zmarł były mistrz świata w boksie Curtis Cokes [online], sport.interia.pl, 31 maja 2020 [dostęp 2020-06-01] (pol.).
  4. ↑ a b James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 361. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
  5. ↑ Barry J. Hugman, 1966-08-24 Curtis Cokes w pts 15 Manuel Gonzalez, Municipal Auditorium, New Orleans, Louisiana, USA - WBA [online], boxrec.com [dostęp 2015-07-11] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-12] (ang.).
  6. ↑ Barry J. Hugman, 1966-11-28 Curtis Cokes w pts 15 Jean Josselin, Memorial Auditorium, Dallas, Texas, USA - WBA/EBU [online], boxrec.com [dostęp 2015-07-11] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-12] (ang.).
  7. ↑ Barry J. Hugman, 1967-05-19 Curtis Cokes w rsc 10 (15) Francois Pavilla, Memorial Auditorium, Dallas, Texas, USA - WBA/WBC [online], boxrec.com [dostęp 2015-07-11] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-12] (ang.).
  8. ↑ Barry J. Hugman, 1967-10-02 Curtis Cokes w rsc 8 (15) Charley Shipes, The Arena, Oakland, California, USA - WBA/WBC [online], boxrec.com [dostęp 2015-07-11] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-12] (ang.).
  9. ↑ Barry J. Hugman, 1968-04-16 Curtis Cokes w rsc 5 (15) Willie Ludick, Memorial Auditorium, Dallas, Texas, USA - WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-07-11] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-12] (ang.).
  10. ↑ Barry J. Hugman, 1968-10-21 Curtis Cokes w pts 15 Ramon La Cruz, Municipal Auditorium, New Orleans, Louisiana, USA - WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-07-11] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-12] (ang.).
  11. ↑ Barry J. Hugman, 1969-04-18 Jose Napoles w rsc 13 (15) Curtis Cokes, Inglewood Forum, Los Angeles, California, USA - WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-07-11] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-12] (ang.).
  12. ↑ Barry J. Hugman, 1969-06-29 Jose Napoles w rtd 10 (15) Curtis Cokes, City Bullring, Mexico City, Mexico - WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-07-11] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-12] (ang.).
  13. ↑ Zachłanne miasto w bazie IMDb (ang.)
  14. ↑ Rick Gosselin. Boxing legend Curtis Cokes, 76, has new digs, classic ideas. „The Dallas Morning News”, 2014-01-23. [dostęp 2020-05-31]. [zarchiwizowane z adresu 2015-09-24]. (ang.). 
  15. ↑ Curtis Cokes [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-07-11] (ang.).

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Curtis_Cokes&oldid=67553140”