Człowiek marginesu

Człowiek marginesu – osoba żyjącą na krawędzi dwóch lub więcej kręgów kulturowych, z których żaden nie definiuje w pełni jej tożsamości[1].

Koncepcja została wprowadzona przez Roberta Ezrę Parka (1926) i rozwinięta przez Everetta Sonequista.

Uczestnictwo na styku kultur, daje ludziom marginesu wyjątkową, szerszą perspektywę, pozwalającą na zdystansowaną ocenę, będącą połączeniem zewnętrznego i wewnętrznego punktu widzenia. Zdaniem Parka człowiek marginesu „staje się [...] jednostką o szerszym horyzoncie, bystrzejszej inteligencji, bardziej niezależnym i racjonalnym światopoglądzie. Człowiek marginesu jest zawsze człowiekiem stosunkowo bardziej cywilizowanym”[2]. Przykładowo, ludźmi marginesu byli np. europejscy Żydzi czy amerykańscy Mulaci.

Odmienne jest potoczne rozumienie człowieka marginesu, za którego uważa się osoby zagrożone lub dotknięte patologią społecznąnarkomanów, przestępców itp[3].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj