De vulgari eloquentia
De vulgari eloquentia (O języku pospolitym) – traktat językoznawczy Dantego Alighieri poświęcony włoskim dialektom, pisany między 1304 a 1307[1].
De vulgari eloquentia składa się z dwóch ksiąg, z których druga nie została ukończona. Traktat napisany jest po łacinie i związany jest z dążeniami włoskich ludzi nauki i sztuki propagujących używanie języka ludowego (volgare) w piśmiennictwie naukowym, literackim i religijnym.
Autor traktatu zastanawia się nad możliwością użycia dialektów włoskich w piśmiennictwie naukowym oraz próbuje ustalić zasady dla jednolitego, szlachetnego języka narodowego, stosownego do takich właśnie celów.
Traktat jest analizowany w W poszukiwaniu języka uniwersalnego Umberto Eco jako pierwszy utwór chrześcijańskiej Europy odnoszący się do doskonałego języka[2].
Przekład fragmentu traktatu (księga I, rozdziały I-VII) autorstwa Włodzimierza Olszańca opublikowany został w: "Młoda Polonistyka" 1998, nr 2 s. 79-89. Tegoż tłumacza przekład całości dzieła ukazał się w Kętach w roku 2002 pod tytułem O języku pospolitym.
Przypisy edytuj
- ↑ Józef Heistein: Historia literatury włoskiej. Wrocław: Ossolineum, 1987, s. 32. ISBN 83-0402122-6.
- ↑ Umberto Eco: W poszukiwaniu języka uniwersalnego. Gdańsk: Marabut; Warszawa: Volumen, 2002, s. 45–63. ISBN 83-916989-1-2.
Bibliografia edytuj
- Józef Heistein: Historia literatury włoskiej. Wrocław: Ossolineum, 1987. ISBN 83-0402122-6.
Linki zewnętrzne edytuj
- Traktat w serwisie The Latin Library (łac.)