Dewiacja wtórna
Dewiacja wtórna – recydywa, utrwalenie się tożsamości jednostki jako dewianta, zgoda na wzmacniającą zachowania dewiacyjne stygmatyzację oraz w wyniku tego rozpoczęcie przez nią kariery dewiacyjnej. Uczenie się dewiacji jest efektem nadmiernej punitywności, izolacji jednostki i jej kontrsocjalizacji w instytucjach przeznaczonych do działań resocjalizujących[1][2].
Proces etykietowania prowadzący od dewiacji pierwotnej do wtórnej zależny jest od sytuacji, określających: kto naruszył normę, kto w wyniku tego został poszkodowany, a także od rodzaju naruszonej normy oraz osób oceniających to naruszenie. Poza tym na łatwiejsze etykietowanie wpływ mogą mieć cechy jednostki: fizyczne (np. niepełnosprawność), charakterologiczne oraz „plemienne” (wyznanie religijne, przynależność etniczna)[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Sztompka 2002 ↓, s. 413.
- ↑ Giddens 2004 ↓, s. 232.
- ↑ Pospiszyl 2008 ↓, s. 38-39.
Bibliografia edytuj
- Anthony Giddens: Socjologia. Alina Szulżycka (tłum.). Warszawa: PWN, 2004. ISBN 83-01-14225-1.
- Irena Pospiszyl: Patologie społeczne. Warszawa: PWN, 2008. ISBN 978-83-01-15327-4.
- Piotr Sztompka: Socjologia. Analiza społeczeństwa. Kraków: Znak, 2002. ISBN 83-240-0218-9.