Dionizy (ikonograf)

Dionizy, oryg. Дионисий (ur. ok. 1440 – zm. po 1503[1] lub ok. 1450 – ok. 1520[2]) – ruski ikonograf.

Sergiusz z Radoneża ze scenami z żywota, ikona Dionizego
Św. Mikołaj z Miry, fresk Dionizego w Monasterze Terapontowskim

Dionizy urodził się ok. 1450; wiadomo, iż miał trzech synów: Teodozjusza, Włodzimierza i Andrzeja, z których dwaj pierwsi również zajmowali się pisaniem ikon[2].

Okres aktywnej działalności twórczej mnicha określają w przybliżeniu daty 1480–1500[3]. Dionizy zyskał sławę po wykonaniu zespołu fresków dla monasteru w Borowsku[2]. Swoją działalność artystyczną kontynuował w Moskwie, gdzie napisał ikony dla soboru Zaśnięcia Matki Bożej w Kremlu moskiewskim. W 1481, w czasie pracy nad wymienionymi wizerunkami, napisał m.in. ikony Metropolita Piotr ze scenami z żywota oraz Metropolita Aleksy ze scenami z żywota[2]. Następnie Dionizy malował freski w monasterach: św. Pawła w Obnorsku, Chrystusa Zbawiciela w Pryłuce, Cyrylo-Biełozierskim oraz monasterze św. Józefa Wołokołamskiego k. Moskwy[2]. Jego ostatnią większą realizacją malarską był zespół fresków w Monasterze Terapontowskim. Jest to również jedyne dzieło Dionizego (z zakresu malarstwa ściennego), które w praktycznie niezmienionej formie przetrwało do naszych czasów[2].

Wojsław Molé nazywa Dionizego drugim po Andrieju Rublowie wielkim staroruskim ikonografem: chociaż podkreśla, iż dzieła Rublowa miały większą wartość artystyczną, przyznaje obydwu artystom równe miejsce w historii sztuki ruskiej[4]. Zdaniem tego samego autora Dionizy rozwinął nowy rodzaj monumentalnych kompozycji oraz nowy wzorzec postaci, oparty na perfekcji rysunku[4]. Sztuka Dionizego była zarazem wyrazem tendencji artystycznych panujących w okresie jednoczenia księstw ruskich przez Wielkie Księstwo Moskiewskie[4].

Przypisy

edytuj
  1. Hasło: Dionizy. W: Bartłomiej Kaczorowski (redaktor naczelny): Encyklopedia Powszechna PWN. T. 7. Warszawa: PWN, 2009, s. 132. ISBN 978-83-01-16156-9.
  2. a b c d e f Dionisy (Dionisius). c.1450–c.1520
  3. W. Molé, Ikona ruska, ss.47–48
  4. a b c W. Molé, Ikona ruska, s.48

Bibliografia

edytuj
  • W. Molé, Ikona ruska, "Sztuka", Warszawa 1956