Doug Gilmour, właśc. Douglas Robert Gilmour (ur. 25 czerwca 1963 w Kingston, Ontario) – były kanadyjski hokeista, reprezentant Kanady. Trener i działacz hokejowy.

Doug Gilmour
Ilustracja
Doug Gilmour w barwach Chicago Blackhawks podczas sezonu 1999/2000
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1963
Kingston

Obywatelstwo

Kanada

Wzrost

178 cm

Pozycja

napastnik (center)

Uchwyt

lewy

Draft

NHL 1982, numer: 134 (7 runda)
St. Louis Blues

Strona internetowa

Życie prywatne

edytuj

Doug Gilmour jest trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną Robyne ma córkę Maddison, która wyszła za hokeistę Evana McGratha[1][2][3][4] (od 2013 Evan McGrath w klubie Frölunda gra z numerem 93 tak jak w przeszłości Gilmour). Z drugą żoną Amy ma dwóch synów: Jake’a (ur. 1996)[5] i Tyson (ur. 1998)[6], którzy także uprawiają hokej na lodzie. Z obecną żoną Sonją ma córkę Victorię[7][3].

Kariera zawodnicza

edytuj

Karierę rozpoczynał w rodzinnym mieście Kingston. Grał w kanadyjskich ligach juniorskich w ramach CHL: rok w OHL, a od 1981 przez dwa lata w QMJHL. W międzyczasie w drafcie NHL z 1982 został wybrany przez St. Louis Blues i także w ramach CHL. Od 1983 rozpoczął występy w lidze NHL. Wpierw pięć sezonów w St. Louis Blues, cztery w Calgary, sześć w Toronto (w latach 1994–1997 kapitan drużyny), potem kolejne lata spędził w czterech innych klubach, w tym w Montrealu. Ostatni mecz w karierze rozegrał w wieku niespełna 40 lat 13 marca 2003 jako jednorazowy epizod w barwach Toronto Maple Leafs. Łącznie w NHL rozegrał 20 sezonów, w tym czasie rozegrał 1656 spotkań, w których zdobył 1602 punkty za 510 goli i 1092 asysty. 8 września 2003 ogłosił zakończenie kariery zawodniczej.

Podczas kariery nosił przydomek Killer (Zabójca), który nadał mu inny hokeista, Brian Sutter, z uwagi na jego fizyczny styl gry przy niezbyt pokaźnych gabarytach ciała[8][9].

W barwach reprezentacji Kanady uczestniczył w turnieju mistrzostw świata juniorów do lat 20 w 1981, a w kadrze seniorskiej zagrał w turniejach Canada Cup 1987 i mistrzostw świata w 1990.

Kariera

edytuj

Po zakończeniu kariery rozpoczął działalność działacza. Od tego czasu pracował w klubie z Toronto, a później powrócił do rodzinnego Kingston i klubu w lidze OHL. Wpierw był trenerem w klubie, a od 2011 do 2017 pełnił funkcję menedżera generalnego[10]. W 2019 opuścił klub by podjąć pracę w Toronto Maple Leafs[10].

Sukcesy

edytuj
 
Doug Gilmour (z lewej) jako trener Kingston Frontenacs (2009)
Reprezentacyjne
Klubowe
Indywidualne
  • OHL 1981/1982:
    • Cztery miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 73 asysty
    • Szóste miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 119 punktów
  • OHL 1982/1983:
    • Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców w sezonie zasadniczym: 70 goli
    • Pierwsze miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 107 asyst
    • Eddie Powers Memorial Trophy – pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym OHL: 177 punktów
    • Red Tilson Trophy – najwybitniejszy zawodnik OHL
    • Pierwszy skład gwiazd
  • NHL (1985/1987):
    • Piąte miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 63 asysty
    • Piąte miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 105 punktów
  • NHL (1988/1989):
    • Piąte miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w fazie play-off: 22 punkty
    • Decydujący gol przesądzający o mistrzostwie NHL – 25 maja 1989 (mecz Calgary Flames – Montreal Canadiens 4:2, seria 4:2)[11][12]
  • NHL (1992/1993):
    • Trzecie miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 95 asyst
    • Ósme miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 127 punktów
    • Drugie miejsce w klasyfikacji asystentów w fazie play-off: 25 punktów
    • Drugie miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w fazie play-off: 35 punktów
    • Frank J. Selke Trophy
  • NHL (1992/1993):
    • Drugie miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 84 asysty
    • Cztery miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 111 punktów
Rekordy
  • Toronto Maple Leafs:
    • Najwięcej punktów w sezonie zasadniczym: 127 (1992/1993)
    • Najwięcej asyst w sezonie zasadniczym: 95 (1992/1993)
    • Najwięcej asyst w jednym meczu: 6 (1992/1993)
  • National Hockey League
    • Dwa najszybciej zdobyte gole podczas gry w osłabieniu: uzyskane w odstępnie 4 sekund (1988/1989)
Wyróżnienia

Przypisy

edytuj
  1. Evan McGrath: „Var Göteborg jag ville till” | Sport GT [online], www.expressen.se [dostęp 2017-12-02] (szw.).
  2. Frontenacs players pumped | The Kingston Whig-Standard [online], www.thewhig.com [dostęp 2017-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-06] (ang.).
  3. a b For a splendid period of time in Toronto, Gilmour was the Leafs | Toronto Star [online], www.thestar.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
  4. A Win for Our Team | Liberty Grand, Toronto » Boston Avenue Images [online], www.bostonimages.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
  5. Jake Gilmour – Eliteprospects.com [online], www.eliteprospects.com [dostęp 2017-11-17].
  6. Tyson Gilmour – Eliteprospects.com [online], www.eliteprospects.com [dostęp 2017-11-17].
  7. Gilmour has come full circle | Toronto Star [online], www.thestar.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
  8. Toronto's hard-bitten Doug Gilmour has sunk his fangs - 05.31.93 - SI Vault [online], cnn.com [dostęp 2024-04-23] [zarchiwizowane z adresu 2013-01-02].
  9. Doug Gilmour’s „Killer” rides – The Globe and Mail [online], www.theglobeandmail.com/globe-drive/car-life/doug-gilmours-killer-rides/article4260915/ [dostęp 2017-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-23].
  10. a b Hockey: Gilmour leaves Frontenacs for job with Maple Leafs | Vulcan Advocate [online], web.archive.org, 27 września 2021 [dostęp 2022-11-09] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-27].
  11. Gilmour, Doug – Biography – Honoured Player – Legends of Hockey [online], www.legendsofhockey.net [dostęp 2017-11-17].
  12. Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2013-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-22)].
  13. SportsEngine [online], www.omha.net [dostęp 2017-12-02].
  14. Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2013-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-11)].

Bibliografia

edytuj