Druga bitwa o Seul
Druga bitwa o Seul – starcie militarne stoczone w czasie wojny koreańskiej pomiędzy siłami ONZ (głównie amerykańskimi) a wojskami północnokoreańskimi w rejonie Seulu we wrześniu 1950 roku.
| wojna koreańska | |||
 Amerykańscy marines w czasie walk miejskich w Seulu. Żołnierz na pierwszym planie jest uzbrojony w karabin M1 Garand, na drugim planie w karabin maszynowy Browning M1918, a w tle widoczny czołg M4 Sherman | |||
| Czas |
22–28 września 1950 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
Seul i okolice | ||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo sił ONZ | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Korei Południowej  | |||
 37°33′N 126°59′E/37,550000 126,983333
| |||
Preludium edytuj
Przed rozpoczęciem desantu sił ONZ pod Inczon 15 września 1950 roku komuniści mieli tylko jedną, słabą dywizję w rejonie Seulu, z większością sił stacjonującą na południe od miasta[1]. Naczelny dowódca wojsk ONZ, gen. Douglas MacArthur, osobiście nadzorował 1 Pułk Marines, który przełamywał pozycje komunistów na drodze do Seulu. Kontrola nad działaniami bojowymi w rejonie Inczon została następnie przekazana gen. Edwardowi Almondowi, dowódcy X Korpusu. Almond bardzo się spieszył, by zająć Seul do 25 września, dokładnie trzy miesiące po północnokoreańskim ataku na 38 równoleżnik, który rozpoczął wojnę[2].
W przeciwieństwie do szybkiego zwycięstwa pod Inczon, natarcie sił ONZ na Seul było powolne i krwawe. Powodem było pojawienie się w rejonie Seulu dwóch doborowych jednostek Koreańskiej Armii Ludowej: 78 Samodzielnego Pułku Piechoty i 25 Brygady Piechoty, w sumie około 7 000 żołnierzy[3]. Rankiem 18 września pod Inczon wylądował 2. batalion 32 Pułku 7 Dywizji Piechoty, a reszta tego pułku zeszła na brzeg później tego samego dnia. Następnego ranka 2. batalion ruszył w górę, aby odciążyć batalion piechoty morskiej zajmujący pozycje na prawym skrzydle na południe od Seulu. W międzyczasie również 31 Pułk Piechoty 7 Dywizji wylądował w Inczon. 19 września o godz. 18:00 7 Dywizja przejęła odpowiedzialność za strefę na południe od autostrady do Seulu. Następnie zaangażowała się w ciężkie walki z siłami północnokoreańskimi na przedmieściach Seulu. Dotarcie do stolicy Korei Południowej, położonej zaledwie 32 km od miejsca desantu pod Inczon, zajęło siłom ONZ aż 11 dni.
Bitwa edytuj
Czołowe jednostki amerykańskiego X Korpusu wkroczyły do Seulu rano 25 września. Po południu siły armii amerykańskiej przekroczyły rzekę Han i zdobyły wzgórze Namsan położone w granicach miasta. 1 Dywizja Marines rozpoczęła atak o godzinie 7:00 rano. Północni Koreańczycy mocno ufortyfikowali miasto. Budynki były silnie bronione przez karabiny maszynowe i snajperów, a na bulwarze Ma Po, głównej arterii miasta, komuniści ustawili szereg kilkumetrowych barykad z worków wypełnionych piaskiem, ziemią lub ryżem. Na każdym większym skrzyżowaniu miasta, oddalonymi od siebie o 200–300 metrów, znajdowała się barykada, do której dojścia były poprzecinane minami i które były zwykle bronione przez sowieckie działo przeciwpancerne 45 mm oraz karabiny maszynowe. Każdy z tych punktów umocnionych musiał być eliminowany pojedynczo, a oczyszczenie jednej pozycji zajmowało średnio 45–60 minut[4].
Liczba ofiar znacznie wzrosła, gdy Amerykanie zostali zmuszeni do toczenia walk o każdy budynek. Mjr Edwin H. Simmons z 3. batalionu 5 Puku Marines, porównał doświadczenie swojej kompanii w natarciu wzdłuż bulwaru Ma Po do „ataku na Pennsylvania Avenue w kierunku Kapitolu w Waszyngtonie”[5]. Jednocześnie opisał tę ulicę z czasów przedwojennych jako „niegdyś ruchliwą, przyjemną aleję z rosnącymi po obu stronach jaworami, pełną sklepów spożywczych, winiarni i herbaciarni”[5].
Chcąc ogłosić zdobycie Seulu przed upływem trzeciego miesiąca wojny, gen. Almond zakomunikował o wyzwoleniu miasta o godzinie 14:00 25 września, chociaż piechota morska nadal toczyła ciężkie walki miejskie, na północnych przedmieściach wciąż słychać było strzały i artylerię), a miasto nie zostało w pełni zdobyte przez kolejne dwa dni[4]. Gmach parlamentu i pałac Changdeokgung, dawna siedziba koreańskich monarchów, zostały zdobyte 26 września[6]. Tego samego dnia Kompania E z 2. batalionu 1 Pułku Marines zajęła także hotel Bando, który służył wcześniej jako ambasada USA[7]. Ostatnie jednostki północnokoreańskie zostały wyparte z miasta lub pokonane 29 września; tego dnia gen. MacArthur przybył do wyzwolonego Seulu[8].
Po bitwie południowokoreańska policja dokonywała egzekucji na mieszkańcach Seulu i ich rodzinach podejrzanych o współpracę z komunistami w tak zwanej jaskini Goyang Geumjeong i masakrze Namyangju[9][10].
Przypisy edytuj
- ↑ Hanson W. Baldwin: Invasion Gamble Pays; One of Big Questions Now Is How Far North in Korea U.N. Forces Should Go. The New York Times, 27.09.1950. [dostęp 2020-11-20]. (ang.).
- ↑ Hoyt 1984 ↓, s. 77.
- ↑ Hoyt 1984 ↓, s. 98.
- ↑ a b Alexander 2000 ↓, s. 36
- ↑ a b Alexander 2000 ↓, s. 28
- ↑ Alexander 2000 ↓, s. 44.
- ↑ Eric Longabardi, Kit R. Roane, Edward T. Pound: A War Of Memories. 50 years later, a former marine grapples with questions of murder--and an elusive search for the truth. U.S. News & World Report, 10.26.2003. [dostęp 2020-11-20]. (ang.).
- ↑ Alexander 2000 ↓, s. 38.
- ↑ Goyang Geumjeong Cave Massacre memorial service. Hankyoreh, 9.02.2010. [dostęp 2020-11-21]. (ang.).
- ↑ J.S. Chang, Charles J. Hanley. Children 'Executed' in 1950 South Korean Killings: ROK and US responsibility. „The Asia-Pacific Journal”. 49-5-08, 7.12.2008. [dostęp 2020-11-21]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Joseph H. Alexander. Battle of the Barricades: U.S. Marines in the Recapture of Seoul. „Marines in the Korean War Commemorative Series”, 2000. [dostęp 2020-11-21].
- Edwin P. Hoyt: On to the Yalu. New York: Stein and Day, 1984. ISBN 0-8128-2977-8. [dostęp 2020-11-21]. (ang.).