Dubowe (rejon dokszycki)

Dubowe (biał. Дубавое; ros. Дубовое) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie dokszyckim, w sielsowiecie Dokszyce.

Dubowe
Дубавое
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

dokszycki

Sielsowiet

Dokszyce

Populacja (2009)
• liczba ludności


19[1]

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Dubowe”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Dubowe”
Ziemia54°52′54″N 27°49′52″E/54,881667 27,831111

Historia edytuj

W czasach zaborów w granicach Imperium Rosyjskiego.

W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie dziśnieńskim, w gminie Dokszyce[2].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 107 osób, 1 była wyznania rzymskokatolickiego, 105 prawosławnego a 1 ewangelickiego. Jednocześnie 1 mieszkaniec zadeklarował polską przynależność narodową, 105 białoruską a 1 fińską. Było tu 16 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 w 20 domach zamieszkiwało 106 osób[2].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Dokszycach. Podlegała pod Sąd Grodzki w Dokszycach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Dokszycach[4].

Uwagi edytuj

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).

Przypisy edytuj

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu witebskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. a b Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 15.
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 21.
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 372.