Dyssymulacja lub dysymulacja[1] (łac. dissimulatio – udawanie) – pojęcie medyczne będące przeciwieństwem symulacji. W psychologii klinicznej jest to postawa wobec testu psychologicznego przejawiająca się w próbie dostosowania do obowiązujących norm społecznych i ukrycia rzeczywistych bądź wymyślonych zaburzeń.

Występuje m.in. podczas starania się o prawo jazdy, przy okresowych badaniach pracowniczych (gdzie wystąpienie schorzenia może decydować o utracie pracy)[2] oraz u chorych na depresję planujących próbę samobójczą. Chory zaprzecza istnieniu objawów chorobowych mimo ich stwierdzenia w badaniu lekarskim[3].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. W niektórych publikacjach pojęcie występuje pod nazwą dyssymulacja (m.in. Słownik lekarski polsko-angielski, PZWL, 1975; Bogusław Waligóra, Funkcjonowanie człowieka w warunkach izolacji więziennej, Wydawn. Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, 1974; Marek Matkowski, MMPI – badanie, opracowanie, interpretacja, Pracownia Terapii i Rozwoju Osobowości, 1992).
  2. Wielka Encyklopedia PWN. T. 7. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 511. ISBN 83-01-13590-5.
  3. Wiesław Jerzy Cubała, Symulacja i zjawiska z nią powiązane w praktyce ogólnolekarskiej, Psychiatria w Praktyce Ogólnolekarskiej 2006; 2 (6): 93–96 ISSN 1643-0956 [dostęp 25 września 2009]

Bibliografia

edytuj
  • Marek Matkowski: MMPI – badanie, opracowanie, interpretacja. Poznań: Pracownia Terapii i Rozwoju Osobowości, 1992.