Egri bikavér
Egri bikavér („egerska bycza krew”) – czerwone wieloodmianowe wino węgierskie z Egeru.
.JPG)
Wino
edytujWino ma przeważnie charakter półwytrawny lub wytrawny, jest ciemnoczerwone, dość mocne i z wyczuwalnymi taninami[1]. Do lat 80. XX wieku podstawą była odmiana kadarka, która z czasem ustąpiła miejsca szczepowi kékfrankos[2]. W skład wina wchodzą także inne odmiany, np. zweigelt, cabernet sauvignon, cabernet franc, pinot noir, merlot, menoire (kékmedoc, medoc noir), blauburger, syrah i portugieser[3]. Drugi rodzaj oficjalnie uznanej Byczej Krwi (oznaczany jako bikavér, bez Egri) produkowany jest na południu Węgier w Szekszárdzie (szekszárdi bikavér), gdzie zamiast kékfrankos nadal używana jest kadarka[1][3].
Pochodzenie nazwy
edytujWedług jednej z legend István Dobó, kapitan zamku w Egerze, w czasie obrony twierdzy przed Turkami w 1552 r. zezwolił obrońcom na picie takiego wina dla podniesienia morale[4][5]. Inna wersja mówi, że tradycja picia tego wina dała siłę załodze do wielomiesięcznej obrony[1]. Turcy (nie pijący wina jako muzułmanie) wpadli w panikę, gdy dowiedzieli się, że załoga zamku pije przed bitwą byczą krew i zobaczyli "zakrwawione" brody węgierskich żołnierzy[2][4]. W ten sposób, według legendy, Egri Bikavér przyczyniło się do zwycięstwa obrońców Egeru[4][5]. Według innej wersji nazwę „Bycza Krew” wymyślili Turcy, obchodząc w ten sposób obowiązujący ich jako muzułmanów zakaz picia alkoholu.
Nazwa Egri bikavér jest zastrzeżona, a wina aprobowane przez państwową komisję są oznaczone banderolą[1][5].
Przykładami innych win egerskich są jednoodmianowe: egri kadarka (z winogron kadarka), egri leányka, egerszóláti olaszrizling i debrői hárslevelű.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Patrick Fievez, Wolfgang Thomann: Europa Środkowa i Wschodnia. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 698. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
- ↑ a b Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 418. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ a b Hugh Johnson, Jancis Robinson: Wielki atlas świata win. Buchmann, 2008, s. 266. ISBN 978-83-7670-164-6. (pol.).
- ↑ a b c Michał Cessanis. Winobranie na Węgrzech. „Rzeczpospolita”, 26 sierpnia 2010. [dostęp 2013-05-11]. (pol.).
- ↑ a b c Danuta Skowronek: "Bycza krew" dodaje mocy. 12 grudnia 2009. [dostęp 2013-05-11]. (pol.).