Emil Bratz
Emil Bratz (ur. 24 marca 1868 w Słupsku, zm. 14 kwietnia 1934 w Berlinie) – niemiecki lekarz psychiatra i neurolog, radca sanitarny. Zajmował się m.in. zagadnieniami leczenia alkoholizmu i zmianami neuropatologicznymi hipokampa w padaczce.
Studiował medycynę na Uniwersytecie w Heidelbergu, Würzburgu, Berlinie i Kilonii. Tytuł doktora medycyny otrzymał w 1891 roku. Początkowo praktykował w Roda, potem przeniósł się do Berlina. Od 1923 dyrektor Anstalt Dalldorf. W 1933 roku przeszedł w stan spoczynku[1].
Wybrane prace edytuj
- Über Strychin und Brucin. Kiel, 1891
- Die Behandlung der Trunksüchtigen unter dem bürgerlichen Gesetzbuch. Marhold, 1898
- Geschäftsbericht über die ersten zwei Jahre der Reichsdeutschen Waffenbrüderlichen Vereinigung 1915 bis 1916 (1916)
- Humor in der Neurologie und Psychiatrie: gesammelt von den Fachärzten des deutschen Sprachgebiets. de Gruyter, 1930
Przypisy edytuj
- ↑ Kreuter A. Deutschsprachige Neurologen und Psychiater: ein biographisch-bibliographisches Lexikon von den Vorläufern bis zur Mitte des 20. Jahrhunderts, Band 1. Saur, 1996 s. 175
Bibliografia edytuj
- Günter Krämer: Kleines Lexikon der Epileptologie. Georg Thieme Verlag, 2005 ISBN 3-13-133831-8 s. 45
- Emil Bratz, M.D. Journal of Nervous & Mental Disease 81 (1), ss. 122-123 (1935)