Eustace Osborne Grenfell
Eustace Osborne Grenfell (ur. 26 sierpnia 1890 w Southend-on-Sea, zm. 7 marca 1964 w Chichester) – porucznik Royal Flying Corps, as myśliwski No. 1 Squadron RAF i No. 60 Squadron RAF.
| 8 zwycięstw | |
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1913–1942 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
No. 1 Squadron RAF, No. 23 Squadron RAF, No. 60 Squadron RAF |
| Stanowiska |
dowódca RAF Biggin Hill, RAF Thornaby, RAF Gosport |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
W 1913 roku Eustace Grenfell pełnił służbę w pułku piechoty - Duke of Cornwall's Light Infantry. 9 listopada 1914 roku uzyskał certyfikat pilotażu Aviator Certificate o numerze 966, uzyskany w Central Flying School, Upavon[1].
Służbę w Royal Flying Corps w 1915 roku. Został przydzielony do No. 1 Squadron RAF 17 sierpnia 1915[2]. Pierwsze zwycięstwo powietrzne odniósł 13 września 1915 roku nad samolotem Albatrosem C w okolicach Wytschaete-Merin. Drugie zwycięstwo nad niemieckim samolotem tego samego typu osiągnął 7 grudnia. 17 stycznia 1916 roku, na samolocie Morane-Saulnier N, w czasie kilkudziesięcio minutowej walki powietrznej w okolicach Houthoulst Forest Grenfell zestrzelił lub uszkodził cztery samoloty niemieckie. Trzy samoloty Fokker prawdopodobnie Fokker E.III oraz jednego Albatrosa C. Za to zwycięstwo został odznaczony Military Cross.
W kwietniu 1916 roku został przeniesiony do Central Flying School jako dowódca eskadry szkoleniowej. W lipcu 1916 roku wrócił na front na terytorium Francji, gdzie został przydzielony do No. 60 Squadron RAF. W jednostce odniósł kolejne 2 zwycięstwa powietrzne ostatnie 28 grudnie. Ostatnie zwycięstwo było najbardziej spektakularnym. Zostało osiągnięte przez całą grupę pilotów z 60 dywizjonu. Razem m.in. z Keith Caldwell, Henry Meintjes zmusili niemiecki samolot, nowego typu, Albatros C.III do lądowania. W czasie tej akcji Grenfell doznał złamania nogi.
Po zakończeniu wojny Grenfell pozostał w RAF. W grudniu 1918 roku został mianowany dowódcą bazy lotniczej RAF Biggin Hill[3]. Na stanowisku tym przebywała do listopada 1922 roku.
W kolejnych latach służył w różnych jednostkach RAF m.in. w Indiach oraz w Iraku. W maju 1938 roku został mianowany dowódcą RAF Thornaby, a następnie RAF Gosport. W 1942 roku przeszedł na emeryturę.
Przypisy edytuj
- ↑ GRACE'S GUIDE the best of British Engineering, 1750 - 1960s - 1914 Aviators Certificates - UK. gracesguide.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-27)].
- ↑ Supplement to the London Gazette, 4 september 1915, str. 8812
- ↑ Air of Authority - A History of RAF Organisation
Bibliografia edytuj
- Christopher F. Shores, Russell Guest: Above the trenches: a complete record of the fighter aces and units of the British Empire Air forces 1915-1920. London: Grub Street, 1990, s. 177. ISBN 0-948817-19-4.
- The Aerodrome: Douglas John Bell (lista zwycięstw). [dostęp 2011-09-29]. (ang.).