Albatros C.IIIniemiecki dwupłatowy samolot wielozadaniowy z okresu I wojny światowej zbudowany w niemieckiej wytwórni Albatros-Werke GmbH w Berlinie.

Albatros C.III
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Albatros, OAW, LVG

Typ

samolot rozpoznawczy

Konstrukcja

dwupłat, konstrukcja mieszana, przeważnie drewniana, podwozie stałe

Załoga

2 osoby

Historia
Data oblotu

1915

Lata produkcji

1916

Dane techniczne
Napęd

1 silnik rzędowy Benz Bz.III lub Mercedes D.III

Moc

112 kW (150 KM) lub 118 kW (160 KM)[1]

Wymiary
Rozpiętość

11 lub 11,7 m[1]

Długość

7,95 m

Wysokość

3,1 m

Powierzchnia nośna

34,37 lub 37,1 m²[1]

Masa
Własna

771 kg (przeciętnie)[1]
inne dane: 825–875 kg

Startowa

1271 kg (przeciętnie)[1]
inne dane: 1350–1380 kg

Osiągi
Prędkość maks.

135–150 km/h (różne egzemplarze)[1]

Prędkość wznoszenia

1,7-1,9 m/s
(1000 m w 5–8 min,
3000 m w 25–45 min[1])

Pułap

3300–3658 m

Zasięg

490 km

Długotrwałość lotu

4 h

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 ruchomy karabin maszynowy Parabellum 7,92 mm, 1 zsynchronizowany karabin maszynowy lMG 08 lub LMG 08/15 (7,92 mm) + do 91 kg bomb
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Polska, Finlandia, Litwa
Rzuty
Rzuty samolotu

Historia

edytuj
 
Silnik Mercedes D.IIIa eksponowany w MLP w Krakowie

Albatros C.III został zaprojektowany przez inż. Schuberta w 1915 roku, będąc rozwinięciem udanego samolotu Albatros C.I, z bardziej opływowym kadłubem i usterzeniem na wzór samolotu Albatros B.III[2]. Przeznaczony był do lotów obserwacyjnych, fotorozpoznania, jako lekki bombowiec oraz do eskorty bombowej. Nosił oznaczenie fabryczne LDDM, od 1919 roku L 10[3]. Najłatwiej dostrzegalną różnicę w stosunku do C.I stanowił zupełnie inny zaokrąglony obrys steru kierunku i usterzenia poziomego. Napęd stanowiły takie same silniki Benz Bz.III 150 KM lub Mercedes D.III 160 KM, lecz dzięki mniejszej masie i bardziej dopracowanej konstrukcji, samolot miał lepsze osiągi, zwłaszcza prędkość wznoszenia i manewrowość. Dodano też stały zsynchronizowany karabin maszynowy pilota[4]. Oprócz zakładów macierzystych i ich filii OAW w Pile, produkowany był na licencji aż przez 6 zakładów: BFW, DFW, Linke-Hofmann, LVG, Hansa (Caspar) oraz Siemens-Schuckertwerke (SSW).

Albatros C.III był uważany za udany samolot, cechował się odporną konstrukcją, stabilnością w locie i dobrą podatnością na stery[2]. Pierwsze 12 samolotów weszło do użytku na froncie w grudniu 1915 roku[5]. Największa ich liczba na froncie była w sierpniu 1916 roku – 354[6]. W większości zostały wycofane z frontu i zastąpione przez nowsze konstrukcje w połowie 1917 roku[5]. Po tej dacie służyły, i były nadal nowo budowane, jako samoloty szkolno-treningowe[5]. Znane są zamówienia ogółem na 2271 samolotów tego typu[6].

Użycie samolotu w lotnictwie polskim

edytuj

Polskie lotnictwo użytkowało po wojnie 15 egzemplarzy tego samolotu[4] (w starszej literaturze można znaleźć informacje o 49 samolotach, w tym 38 zakupionych). 10 z nich zdobyto 14-15 listopada 1918 roku na Lotnisku Mokotowskim (był on pierwszym samolotem uruchomionym tam 20 listopada), a dalsze 5 zdobyto podczas powstania wielkopolskiego w 1919 roku na lotnisku Ławica i w hali na Winiarach w Poznaniu[4]. Samoloty służyły bojowo, od jednej do kilku sztuk, w eskadrach: 1., 2., 4., 7., 8. i w Toruńskiej Eskadrze Wywiadowczej[4]. Następnie nieliczne służyły do szkolenia, m.in. w Wojskowej Szkole Lotniczej w Warszawie (ostatni egzemplarz został wycofany z eksploatacji w 1922 roku)[4]. W starszej literaturze jako datę wycofania z użytku w polskim lotnictwie podawano rok 1929[7].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g Grosz 1989 ↓, s. 29.
  2. a b Grosz 1989 ↓, s. 2.
  3. Grosz 1989 ↓, s. 2-3.
  4. a b c d e Morgała 1997 ↓, s. 18-20.
  5. a b c Grosz 1989 ↓, s. 3.
  6. a b Grosz 1989 ↓, s. 28.
  7. Ryszard Kaczkowski: Albatros C-III. „Skrzydlata Polska”. 9/1971, s. 19, 28 lutego 1971. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj