Federico Borromeo (1617–1673)
Federico Borromeo (ur. 29 maja 1617 w Mediolanie, zm. 18 lutego 1673 w Rzymie[1]) – włoski kardynał.
| Kardynał prezbiter | ||
.jpg)
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia |
29 maja 1617 | |
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 lutego 1673 | |
| Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej | ||
| Okres sprawowania |
1670-1673 | |
| łaciński patriarcha Aleksandrii | ||
| Okres sprawowania |
1654-1671 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Sakra biskupia |
28 listopada 1654 | |
| Kreacja kardynalska |
20 grudnia 1670 | |
| Kościół tytularny | ||
.jpg)
| Data konsekracji |
30 listopada 1654 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Życiorys edytuj
Był spokrewniony z Karolem i Fryderykiem Boromeuszem[1]. Studiował teologię, a w 1635 uzyskał doktorat utroque iure[1]. 29 marca 1644 otrzymał święcenia diakonatu[2]. Po przybyciu do Rzymu, został szambelanem Jego Świątobliwości i referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej[1]. W latach 40. był gubernatorem w Ascoli i Benewencie, a w 1652 został inkwizytorem na Malcie[1]. 19 października 1654 został łacińskim patriarchą Aleksandrii, a 28 listopada przyjął sakrę[2]. Odmówił przyjęcia biskupstwa Como[1]. W latach 1654-1665 był nuncjuszem apostolskim w Szwajcarii, a w okresie 1668-1670 w Hiszpanii[2]. W maju 1670 został mianowany sekretarzem stanu, natomiast 20 grudnia został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Augustini[2].