Felicja (Felicyta) Lubomirska

1810-1855

Felicja (lub Felicyta) Lubomirska z Mniszków (ur. 1810, zm. 1855 w Dreźnie) – córka Stanisława Adama Mniszka, herbu Poraj i Heleny Lubomirskiej[1].

Felicja (Felicyta) Lubomirska
Herb
Herb Lubomirskich
Rodzina

Lubomirscy herbu Drużyna

Data urodzenia

1810

Data i miejsce śmierci

1855
Drezno

Mąż

Jerzy Roman Lubomirski

Dzieci

bezdzietna

Życiorys

edytuj
 
Grobowiec Felicji Lubomirskiej w Dreźnie

W 1832 wyszła za mąż za Jerzego Romana Lubomirskiego[2]. Księżna, ze strony matki, Heleny Lubomirskiej, cenionej autorki malarskich portretów i miniatur, pochodziła z rodu Lubomirskich, potomków Jerzego Sebastiana Lubomirskiego, prapradziadka jej męża. Mimo pewnych lekceważących opinii o niej, była kobietą wykształconą, znała kilka języków, była utalentowaną artystycznie, malowała, i niezwykle wrażliwą na los innych ludzi. Prowadziła w Rozwadowie i utrzymywała szkółkę parafialną, oraz inne fundacje i działania na rzecz chorych i ubogich[3].

Zaaranżowała park w stylu romantycznym i dworski ogród przy posiadłości w Charzewicach z klombami kwiatów, rzeczką i stawem z wysepką. Obok parku wybudowała ogrody ze szklarniami, w których uprawiano nawet owoce południowe[3].

Ufundowała kapliczkę w Charzewicach z kamienia, poświęconą św. Felicycie, jako wotum za uratowanie rodziny przed skutkami powstania chłopskiego w 1846 roku – miejscowi chłopi nie stanęli przeciwko Lubomirskim. Kapliczka znajduje się przy ulicy Brandwickiej, w pobliżu skrzyżowania z ulicą Siedliska w Charzewicach, osiedlu Stalowej Woli. Wewnątrz kaplicy jest obraz św. Felicyty i tablica z napisem:

Felicitata Rzymianka – wdowa, ścięta w Rzymie w R.P. 164 wraz z siedmioma synami i wrzucona do rzeki za panowania cesarza Antonina. Módl się za dusze zmarłych.[4]

Nie doczekała się potomstwa, nie mając własnych dzieci, wychowywała bratanka męża, Hieronima Adama Lubomirskiego[5], syna Adama (Hieronima Karola) Lubomirskiego, który potem odziedziczył majątek po ojcu[3].

Wyjechała z Charzewic na leczenie do Niemiec i nigdy już nie wróciła. Zmarła 5 października 1855 roku w Dreźnie mając 45 lat. Tam też została pochowana, a miejsce jej spoczynku zdobi okazały nagrobek[3].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj