Feliks Kucharzewski

inżynier polski, historyk nauki

Feliks Józef Tadeusz Kucharzewski, pseud. No-sta (ur. 16 maja 1849 w Warszawie, zm. 12 czerwca 1935 w Warszawie) – polski inżynier, specjalista hydrodynamiki i mechaniki budowli, historyk nauki, profesor Politechniki Warszawskiej.

Feliks Kucharzewski
Ilustracja
Feliks Józef Tadeusz Kucharzewski
Data i miejsce urodzenia

16 maja 1849
Warszawa

Data i miejsce śmierci

12 czerwca 1935
Warszawa

profesor
Uczelnia

Politechnika Warszawska

Grób Feliksa Kucharzewskiego na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys edytuj

Był synem Wawrzyńca i Eufemii z Baczyńskich. Uczęszczał do IV Gimnazjum w Warszawie, w latach 1865-1867 studiował matematykę i fizykę w Szkole Głównej Warszawskiej, 1868-1872 studiował mechanikę w Szkole Dróg i Mostów w Paryżu. Pracował jako inżynier w Wydziałach Technicznych Dróg Żelaznych Warszawsko-Wiedeńskiej i Warszawsko-Brzeskiej; brał udział w pracach przy budowie kolei nadwiślańskiej (1874-1877), a także m.in. budowie Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie. Bez powodzenia ubiegał się o posadę wykładowcy budownictwa wodnego i drogowego w Akademii Technicznej we Lwowie (1874). Działał w warszawskich organizacjach gospodarczych, m.in. w Towarzystwie Popierania Przemysłu i Handlu, Komitecie Dyskontowym Banku Państwa, Towarzystwie Kredytowym miasta Warszawy. W 1878 założył i do 1885 redagował pismo "Przegląd Techniczny"; współpracował również z "Gazetą Warszawską" i tygodnikiem "Przyroda i Przemysł". W 1919 został mianowany profesorem honorowym Politechniki Warszawskiej i do końca życia prowadził na tej uczelni wykłady z historii mechaniki; kierował jednocześnie Katedrą Mechaniki Teoretycznej.

W 1907 był w gronie członków założycieli Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i do 1926 zasiadał w jego zarządzie. W 1920 zakładał Akademię Nauk Technicznych. Należał również m.in. do Stowarzyszenia Techników (1908 członek założyciel) i Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1905 członek korespondent). Od 1895 działał w Kasie im. Mianowskiego, był wieloletnim sekretarzem (1896-1914), wiceprezesem (1914-1915), prezesem (1915-1920); w 1931 nadano mu członkostwo honorowe. Był pracownikiem Komisji Słownikowej Tymczasowej Rady Stanu[1]. W 1925 odebrał doktorat honoris causa Politechniki Lwowskiej.

Jako historyk nauki badał m.in. dzieje astronomii polskiej XVIII-XIX wieku. Badał dorobek i życie m.in. Marcina z Olkusza, Jana Brożka i Jana Heweliusza. Dokonał analizy twórczości naukowej Kopernika. Podkreślał związki z Polską Witelona. Opracował polską bibliografię techniczną do 1874. Był autorem zbioru nowel Serca niewieście (1876). Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 75-6-1/2)[2].

Prace naukowe edytuj

Przypisy edytuj

  1. Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 220.
  2. Cmentarz Stare Powązki: ALBERT KUCHARZEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-10].

Bibliografia edytuj

  • Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 2: K-O (pod redakcją Andrzeja Śródki i Pawła Szczawińskiego), Ossolineum, Wrocław 1984

Linki zewnętrzne edytuj