Fireflash

pocisk rakietowy typu powietrze-powietrze

Fireflash – pierwszy brytyjski kierowany pocisk rakietowy powietrze–powietrze.

Fireflash
Ilustracja
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Fairey Aviation

Rodzaj

kierowany powietrze-powietrze

Data konstrukcji

1957

Operacyjność

1957 - 1958

Długość

2,83 m

Masa

150 kg

Napęd

dwa silniki rakietowe na paliwo stałe

Prędkość

2 Ma[1]

Zasięg

3,1 km

Naprowadzanie

zdalnie sterowany w wiązce prowadzącej

Użytkownicy
 Wielka Brytania
Rysunek

Pocisk został opracowany przez firmę Fairey na zlecenie Ministerstwa Zaopatrzenia z maja 1949, w ramach programu Blue Sky, pierwotnie nazwanego Pink Hawk. Pocisk był kierowany w prowadzącej wiązce radarowej. Posiadał nietypową konfigurację: dwa silniki rakietowe umieszczone z przodu, na górze i na dole, zaś sam pocisk umieszczony za silnikami. Taki układ miał zapobiec ewentualnym zakłóceniom powstałym w odbiorze sygnału radiowego, które mogłyby powstać w wyniku pracy silników rakietowych. Konfiguracja powodowała ograniczenie zasięgu i czasu trwania lotu. Wyprodukowano ok. 300 pocisków.

Zasada naprowadzania polegała na stałym utrzymaniu w celowniku celu, przez co był on opromieniowany wiązką radarową, w której leciał pocisk, korygując swój lot, aby utrzymać się w wiązce[1]. Przez to, pocisk nadawał się jedynie do zwalczania w dzień mało manewrujących celów w rodzaju formacji bombowców z napędem tłokowym (np. Tu-4)[1].

Pierwotnie testy pocisków prowadzono na przystosowanych samolotach Gloster Meteor NF.11. Pierwsze kierowane odpalenie miało miejsce w 1954 roku[2]. Dalsze próby prowadzono w latach 1956-1957 na samolocie Supermarine Swift F.Mk 7. Pierwsze odpalenie kierowane miało miejsce 15 lutego 1957[1]. W 1957 dopuszczono pocisk do ograniczonego użytku operacyjnego – w praktyce tylko do szkolenia i zdobywania doświadczeń z uwagi na jego ograniczone parametry[1]. W marcu 1957 sformowano 1 Dywizjon Rozwoju Broni Kierowanych (No.1 Guided Weapons Development Squadron) w bazie RAF Valley, który używał samolotów Swift F.Mk 7 do listopada 1958[1]. Odpalono ok. 160 pocisków podczas ćwiczeń, w tym tylko jeden z głowicą bojową (do samolotu Gloster Meteor na poligonie w Woomera)[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g Buttler ↓, s. 26-27.
  2. Tony Buttler: Gloster Meteor. Hall Park Books, s. 71, seria: Warpaint Series. No.22. (ang.).

Bibliografia

edytuj
  • Tony Buttler: Supermarine Swift and Type 535. Hall Park Books, seria: Warpaint Series. No.58. (ang.).
  • Fireflash Programme. content-delivery.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-27)].