Franciszek Dubiel
Franciszek Dubiel (ur. 1 kwietnia 1883 w Dębinie, zm. 11 lutego 1918 w Santo Stino di Livenza) – inżynier, porucznik piechoty I Brygady Legionów Polskich.
| |
 Porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 kwietnia 1883 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 lutego 1918 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1918 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w Dębinie, w ówczesnym powiecie łańcuckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Stanisława i Rozalii z Dubielów[1]. Ukończył gimnazjum w Rzeszowie w 1902 roku. Następnie uzyskał dyplom inżyniera Politechniki Lwowskiej w 1907 roku i rozpoczął pracę w krajowym biurze melioracyjnym. W 1912 roku został kierownikiem części prac regulacyjnych na rzece Jasiołce w Jaśle. W tym samym roku dołączył do Polskich Drużyn Strzeleckich.
Po wybuchu wojny z uformowanym przez siebie oddziałem udał się do Krakowa. Na początku września dołączył do I Brygady. Przydzielony został do 1 pułku piechoty. 9 października 1914, w Jakubowicach, w czasie pierwszych nominacji oficerskich Piłsudskiego mianowany podporucznikiem w VI baonie. W tym batalionie służył przez cały czas jego istnienia. Z 5 pułkiem piechoty przeszedł cały szlak bojowy, aż do jego rozwiązania w kryzysie przysięgowym. Po bitwie pod Konarami mianowany porucznikiem[2].
Po kryzysie przysięgowym został zwolniony z Legionów, zdegradowany do stopnia jednorocznego ochotnika-sierżanta i wcielony do c. i k. Pułku Piechoty Nr 20[3][1]. We wrześniu 1917 skierowany na front włoski. Ukończył tam szkołę oficerską. Brał udział w walkach nad rzeką Piave w szeregach 12 Dywizji Piechoty. Z powodu ciężkiej choroby oczu na początku lutego 1918 roku został zwolniony z armii. 11 lutego 1918[3] na wieść o pokoju brzeskim popełnił samobójstwo w szpitalu w Santo Stino di Livenza[1]. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu wojennym[1].
Pośmiertnie mianowany kapitanem oraz odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i Krzyżem Niepodległości.
Franciszek Dubiel był żonaty z Jadwigą Haładej, z którą miał dwie córki: Zofię (ur. 1913) i Danutę (ur. 1916)[1].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Marek Piotrowicz: Pierwsze nominacje oficerskie w 1 Pułku Piechoty Legionów podczas postoju oddziałów Komendanta Piłsudskiego w Jakubowicach – 9.X.1914 r.. [dostęp 2008-07-26]. (pol.). Oleandry nr 14, Kielce, grudzień 2004.
- Andrzej Czesław Żak, Rokitna 1915, Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994, ISBN 83-11-08294-4, OCLC 69461342.
- Wacław Lipiński Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905-1918 Oficyna Wydawnicza VOLUMEN, Warszawa 1990, ISBN 83-85218-00-9 (przedruk z 1935 roku).
- Polski Słownik Biograficzny, tom 5, strona 432 hasło - Dubiel Franciszek
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-12-03].