Frederick C. Sherman
Frederick Carl Sherman (ur. 27 maja 1888, zm. 27 lipca 1957) − amerykański oficer United States Navy i lotnik, jeden z najbardziej utytułowanych admirałów II wojny światowej.
 Wiceadmirał Frederick Sherman | |
 Vice Admiral
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1910–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys edytuj
Sherman urodził się w Port Huron w stanie Michigan w roku 1888. Jego pradziadek, Loren Sherman, był wieloletnim wydawcą i redaktorem lokalnej gazety The Daily Times w Port Huron. Ojciec, Frederick Ward Sherman, sprzedał tytuł i wydawnictwo w roku 1907 i wyemigrował do Kalifornii, gdzie w roku 1911 otworzył nową gazetę The Daily Independent w Santa Barbara, bądąc jak dziadek redaktorem i wydawcą.
Sherman studiował w United States Naval Academy, którą ukończył w 1910 roku. Podczas I wojny światowej służył jako dowódca okrętów podwodnych H-2 i O-2.
Gdy uzyskał licencję pilota lotnictwa morskiego Sherman w roku 1937 został oficerem wykonawczym lotniskowca USS „Saratoga” (CV-3) i Bazy Lotnictwa Morskiego w San Diego, które to obowiązki pełnił do roku 1938. W roku 1940 został dowódcą lotniskowca USS „Lexington” (CV-2) i był nim aż do straty okrętu w bitwie na Morzu Koralowym, kiedy to wykazał się odwagą i profesjonalizmem dbając o los załogi tonącej jednostki, którą opuścił jako ostatni[1].
Awansowany na stopień kontradmirała służył do końca 1942 roku jako asystent szefa sztabu dowódcy United States Navy admirała Ernesta Kinga. W roku 1943 został dowódcą 2 Grupy Lotniskowców w ramach tworzonej właśnie Fast Carrier Task Force, a w latach 1944-1945 dowodził grupą uderzeniową TG 38.3 (dwa duże lotniskowce „Essex” i „Lexington” oraz dwa lekkie „Princeton” i „Langley”)[2].
24 października 1944 roku, w czasie walk morskich u wybrzeży Leyte, Japończycy zaatakowali TG 38.3 Shermana z lotnisk na Luzonie. Japońscy lotnicy ponieśli ogromne straty od ognia myśliwców pokładowych, lecz gdy wydawało się, że atak został odparty, zza chmur znurkował pojedynczy bombowiec D4Y Suisei i trafił bombą w pokład lotniskowca „Princeton”[3]. Bomba eksplodowała w piekarni okrętowej, a płomienie szybko dotarły do pokładu hangarowego, gdzie stało sześć samolotów torpedowych, które natychmiast zajęły się ogniem. Zaczęły się wewnętrzne eksplozje i wiadomo było, że okręt jest skazany na zagładę. Co więcej, gdy do jego burty podszedł krążownik „Birmingham”, aby pomóc w zwalczaniu pożaru i przejąć część załogi, nastąpiła potężna eksplozja. Krążownik miał 299 zabitych i 420 rannych, czyli dużo więcej, niż lotniskowiec, na którym zginęło 108 ludzi, a 190 zostało rannych)[4]. „Princeton” zatonął dobity tego samego dnia torpedami własnych okrętów[5].
Sherman był trzykrotnie dekorowany Krzyżem Marynarki Wojennej. 11 stycznia 1961 roku jego imieniem nazwane zostało lotnisko Sherman US Navy Field na San Clemente Island u wybrzeży Kalifornii. Awansowany w roku 1945 na wiceadmirała został − już po wojnie, w roku 1946 − dowódcą 5 Floty.
Odszedł na emeryturę w 1947 roku i zmarł 27 lipca 1957 roku w San Diego[6].
Ted Sherman napisał, opartą na własnych doświadczeniach książkę Combat Command, historię walk na pacyficznym teatrze działań II wojny światowej. Książka została wydana nakładem E.P. Dutton Inc w 1950 i wznowiona przez Bantam Books w 1982 roku.
Przypisy edytuj
- ↑ Lundstrom 2005 ↓, s. 278-282.
- ↑ Smith 1991 ↓, s. 56-58.
- ↑ Bradshaw i Clark 1990 ↓, s. 103.
- ↑ Bradshaw i Clark 1990 ↓, s. 117.
- ↑ Hastings 2009 ↓, s. 136.
- ↑ Death Records 2006 ↓.
Bibliografia edytuj
- T.I. Bradshaw, M.L. Clark: Carrier down: the story of the sinking of the USS Princeton (CVL-23). Austin: Eakin Press, 1990. ISBN 978-0-89015-773-2.
- California Death Records. [w:] RootsWeb.com [on-line]. 2006.
- Max Hastings: Retribution: The Battle for Japan 1944-45. New York: Vintage Books, 2009. ISBN 978-0-307-27536-3.
- John B. Lundstrom: The First Team: Pacific Naval Air Combat from Pearl Harbor to Midway. Annapolis, MD: U.S. Naval Institute Press, 2005. ISBN 1-59114-471-X.
- Frederick C. Sherman: Combat Command: the Aircraft Carriers in the War. Toronto / New York: Bantam Books, 1982. ISBN 0-553-22917-6.
- Robert R. Smith: Triumph in the Philippines. Washington, D.C.: Office of the Chief of Military History, 1991, seria: United States Army in World War II: The War in the Pacific. ISBN 978-1-4102-2495-8.