Front Północny (radziecki)

Front Północny (ros. Северный фронт) – jedno z wielkich operacyjno-strategicznych ugrupowań wojsk Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na zachodnim terytorium ZSRR, w tym działający podczas wojny z Niemcami w czasie II wojny światowej.

Front Północny
Северный фронт
Historia
Państwo

 ZSRR

Sformowanie

1941

Rozformowanie

1941

Tradycje
Kontynuacja

Front Karelski i Front Leningradzki

Dowódcy
Pierwszy

gen. por. Markian Popow

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Podległość

Stawka

Skład

7 Armia
14 Armia
23 Armia

Historia

edytuj

Front Północny po raz pierwszy wystawiony w czasie Wojny Domowej z lat 1918-1921, rozkazem z 18.09.1918 roku. Jego wojska podzielono na dwie armie (6 armia, 7 armia). Po likwidacji zagrożenia ze strony wojsk "białych" na kierunku Piotrogrodzkim przemianowany na Front Zachodni (12.02.1919) i wysłany na Litwę i Białoruś.

Ponownie utworzony 24 czerwca 1941 roku z Leningradzkiego Okręgu Wojskowego[1]. Skład: 7, 14 i 23 Armia. Rozwijał się w rejonie Leningradu i Karelii, naprzeciw armiom: niemieckiej „Norwegen” oraz fińskie: "Karelia" i "Południowo-Wschodnia". Przez lipiec i sierpień wycofywał się pod ich naporem na linię Siestroriecka, a w Karelii na linię; Ołoniec, Pietrozawodsk. Pod koniec lipca udaremnił wojskom niemieckim zdobycie Leningradu z marszu[2]. 23 sierpnia 1941 z jego sił utworzono fronty: Karelski i Leningradzki.

Dowództwo frontu

edytuj

Dowódcy:

Szefowie sztabu:

  • gen. mjr Dmitrij Nikiszow (24.06.1941 - 23.08.1941)
  • płk Nikołaj Gorodiecki (23.08.1941 - 26.08.1941)[3]

Struktura organizacyjna

edytuj

Skład 24 czerwca 1941[4]:

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj