Ghiselin Danckerts
Ghiselin Danckerts (także Dankers, Dangerts, Dancher, Dancardo, d’Ankerts[1]; ur. między 1505 a 1515 w Tholen[1], zm. po sierpniu 1565[2]) – franko-flamandzki kompozytor, śpiewak i teoretyk muzyki.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci |
po sierpniu 1565 |
| Gatunki | |
| Zawód |
Życiorys edytuj
W młodości przypuszczalnie był klerykiem w Liège[1]. Następnie wyjechał do Włoch, gdzie po krótkim pobycie w Neapolu przeniósł się do Rzymu, trafiając na dwór papieski[1]. Od 1538 do sierpnia 1565 roku był śpiewakiem w Kaplicy Sykstyńskiej[2]. W 1556 roku otrzymał tytuł szambelana[1]. Ceniony jako kompozytor i teoretyk, w 1551 roku wspólnie z Bartolomé de Escobedo był sędzią w debacie między Nicolą Vicentino i Vicentem Lusitano na temat natury skal[1][2]. Pomimo to na fali reform soboru trydenckiego został zwolniony z dworu papieskiego z bardzo niepochlebną opinią[1].
Skomponował dwa motety (6- i 8-głosowy), kilka madrygałów, 4-głosowy kanon zwany szachownicowym z powodu stosowania na zmianę nut białych i czarnych oraz dwa inne kanony 4- i 6-głosowy[1]. Swoje poglądy na temat skal muzycznych wyłożył w napisanym w 1551 roku traktacie Trattato sopra una differentia musicale (rękopis w zbiorach Biblioteki Watykańskiej), w którym występował przeciwko poglądom Vicentina[1]. Dzieło to doczekało się w sumie trzech wersji[2].