Glińszczyzna

wieś na Białorusi

Glińszczyzna (biał. Гліншчына; ros. Глинщина) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie postawskim, w sielsowiecie Duniłowicze.

Glińszczyzna
Гліншчына
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

postawski

Sielsowiet

Duniłowicze

Populacja (2009)
• liczba ludności


18[1]

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Glińszczyzna”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Glińszczyzna”
Ziemia55°04′12″N 27°12′14″E/55,070000 27,203889

Historia edytuj

W czasach zaborów w granicach Imperium Rosyjskiego.

W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie duniłowickim (od 1926 postawskim), w gminie Duniłowicze.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 218 osób, 154 było wyznania rzymskokatolickiego a 64 prawosławnego. Jednocześnie 154 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 64 białoruską. Były tu 42 budynki mieszkalne[2]. W 1931 w 49 domach zamieszkiwało 217 osób[3].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Duniłowiczach. Podlegała pod Sąd Grodzki w Duniłowiczach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Duniłowiczach[4].

Uwagi edytuj

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926)

Przypisy edytuj

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu witebskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. 7, część 2, 1924, s. 22.
  3. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 38.
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 443.