Grunty rolne – pojęcie występujące w ustawie o ochronie gruntów rolnych i leśnych z 3 lutego 1995 roku[1]. Obejmuje oprócz użytków rolnych także grunty:

  • pod stawami rybnymi i innymi zbiornikami wodnymi, służącymi wyłącznie dla potrzeb rolnictwa,
  • pod wchodzącymi w skład gospodarstw rolnych budynkami mieszkalnymi oraz innymi budynkami i urządzeniami służącymi wyłącznie produkcji rolniczej oraz przetwórstwu rolno-spożywczemu,
  • pod budynkami i urządzeniami służącymi bezpośrednio do produkcji rolniczej uznanej za dział specjalny, stosownie do przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych i podatku dochodowym od osób prawnych,
  • parków wiejskich oraz pod zadrzewieniami i zakrzewieniami śródpolnymi, w tym również pod pasami przeciwwietrznymi i urządzeniami przeciwerozyjnymi,
  • pracowniczych ogrodów działkowych i ogrodów botanicznych,
  • pod urządzeniami: melioracji wodnych, przeciwpowodziowych i przeciwpożarowych, zaopatrzenia rolnictwa w wodę, kanalizacji oraz utylizacji ścieków i odpadów dla potrzeb rolnictwa,
  • zrekultywowane dla potrzeb rolnictwa,
  • torfowisk i oczek wodnych,
  • pod drogami dojazdowymi do gruntów rolnych.

Ochrona gruntów rolnych polega na:

  • ograniczaniu przeznaczenia ich na cele nierolnicze lub nieleśne,
  • zapobieganiu procesom degradacji i dewastacji gruntów rolnych oraz szkodom w produkcji rolniczej, powstającym wskutek działalności nierolniczej,
  • rekultywacji i zagospodarowaniu gruntów na cele rolnicze,
  • zachowaniu torfowisk i oczek wodnych jako naturalnych zbiorników wodnych.

Dzierżawę gruntów rolnych regulują art. 693-709 k.c., ustawa o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa z 19 października 1991 roku[2] i ustawa o gospodarce nieruchomościami z 21 sierpnia 1997 roku[3].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Jarosiewicz M., Nieruchomości, [w:] Prawo rolne pod red. M. Jarosiewicza i K. Kozikowskiej, Kraków 2007, s. 19.