Guttry (herb szlachecki)
Guttry (Gutry) – polski herb szlachecki pochodzenia szkockiego, herb własny z indygenatu.
Opis herbu
edytujOpis herbu z wykorzystaniem klasycznych zasad blazonowania:
Tarcza herbowa podzielona na cztery części. W polu pierwszym i czwartym w kolorze srebrnym, lwy czerwone. W polu drugim i trzecim w kolorze niebieskim złote snopy zboża.
Klejnot – nad hełmem w koronie, pół lwa trzymającego w łapach snop zboża, w kolorze złotym.
Labry z prawej srebrne, podbite czerwienią. Z lewej złote podbite niebieskim[1]
Opis herbu z Księgi herbowej rodów polskich Juliusza Ostrowskiego:
Na tarczy czterodzielnej w polach I i IV srebrnych – lew wspięty czerwony, w II i III błękitnych – snop złoty. Nad hełmem w koronie pół lwa snop trzymającego[2]..
Wzmianki heraldyczne
edytujHerb przyniesiony do Rzeczypospolitej ze Szkocji, herb rodziny Guttry (Guthrie of Elgin) wywodzącej się ze starego szkockiego klanu Guthrie, osiadłej w Gdańsku w XVI wieku. W 1673 podczas sejmu pacyfikacyjnego, na wniosek hetmanów Jana Sobieskiego i Dymitra Wiśniowieckiego, za zasługi wojenne, Jerzy Guttry major piechoty wojsk koronnych z regimentu Jana Fryderyka von Grabena[3] otrzymał indygenat[4].
Herbowni
edytujJedna rodzina herbownych (herb własny): Guttry (Gutry)
Przypisy
edytuj- ↑ Tadeusz Gajl, Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku. Ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 116.
- ↑ Juliusz Ostrowski, Księga herbowa rodów polskich, Cz. 2, s. 101.
- ↑ Marek Wagner, Słownik Biograficzny oficerów polskich drugiej połowy XVII wieku, tom I, Oświęcim 2013, s. 115.
- ↑ Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, tom V, s. 79.
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku. Ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 116. ISBN 978-83-60597-10-1.
Linki zewnętrzne
edytuj- Herb Gutry z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla