Hałyna Kuźmenko

Hałyna Andrijiwna Kuźmenko (ukr. Галина Андріївна Кузьменко; ur. 1896 w Kijowie, zm. 1978 w Dżambule) – ukraińska nauczycielka, żona Nestora Machno, anarchistka zaangażowana w Wolne Terytorium.

Hałyna Kuźmenko

Галина Андріївна Кузьменко

Hałyna Kuźmenko (1. połowa XX wieku)
Pełne imię i nazwisko	Hałyna Andrijiwna Kuźmenko
Data i miejsce urodzenia	1896 Kijów
Data i miejsce śmierci	1978 Dżambuł
Zawód, zajęcie	nauczycielka, anarchistka

Życiorys

Urodziła się w rodzinie wiejskiego policjanta. Przed wybuchem I wojny światowej ukończyła szkołę średnią oraz kurs nauczycielski w Kijowie. Została wyznaczona do pracy jako nauczycielka języka ukraińskiego i historii w Hulajpolu, gdzie poznała przyszłego męża, Nestora Machno. Pobrali się w lipcu 1919 roku. Hałyna wykorzystała swoją pozycję do ukrainizacji Wolnego Terytorium. W 1919 roku grupa inteligencji ukraińskiej skupiła się wokół niej w celu wykorzystania powstania Machny do celów przyświecających nacjonalizmowi ukraińskiemu. Stanęła przed polskim sądem w 1923 roku z zarzutami przygotowywania zbrojnego spisku przeciw rządowi polskiemu. W 1922 roku urodziła się ich córka Ołena, przyszła na świat w warszawskim więzieniu. Po rewindykacji rosyjskich anarchistów para udała się do Wolnego Miasta Gdańsk, a od 1926 roku zamieszkali w Paryżu. Próbowała zabić we śnie swojego męża Nestora Machno, po czym na jego twarzy została rozległa blizna. Pobrali się w lipcu 1919 roku. Około 1927 roku związek rozpadł się. We Francji pracowała jako bibliotekarka. Możliwe, że współpracowała ze służbami specjalnymi i przekazywała informacje z Zachodu do ZSRR. Pod koniec życia Nestora Machno otoczyła go opieką i troską. Po jego śmierci wyszła za mąż za jego bliskiego współpracownika, rosyjskiego anarchosyndykalistę Wsiewołoda Michajłowicza Ejchienbauma (pseudonim Wolin). Podczas II wojny światowej pracowała wraz z córką na robotach przymusowych w Niemczech. W 1946 roku została postawiona przed sowieckim sądem w Kijowie z zarzutami „działalności kontrrewolucyjnej”. Jej proces nie był podany do publicznej wiadomości. Została osadzona w Dubrawłagu. Odzyskała wolność po ośmiu latach i 9 miesiącach w 1954 roku na mocy amnestii i zamieszkała z córką w Dżambule (dzisiejszy Taraz). Pracowała tam do emerytury w fabryce bawełny. Zmarła w Dżambule.