Halamphora veneta

gatunek okrzemek

Halamphora veneta (syn. Amphora veneta) – gatunek okrzemek występujących w wodach brakicznych lub źródłach mineralnych, ale także w eutroficznych i politroficznych wodach słodkich[2].

Halamphora veneta
Systematyka[1]
Domena

eukarionty

Supergrupa

Chromalveolata

Królestwo

chromisty

Gromada

Bacillariophyta

Klasa

Bacillariophyceae

Podklasa

Bacillariophycidae

Rząd

Naviculales

Podrząd

Neidiineae

Rodzina

Amphipleuraceae

Rodzaj

Halamphora

Gatunek

Halamphora veneta

Nazwa systematyczna
Halamphora veneta (Kützing) Levkov 2009
Synonimy
  • Amphora veneta Kützing 1844

Morfologia

edytuj

Okrzemki żyjące jako element fitobentosu. Wstawki pasa obwodowego liczne, ok. 12 w 10 μm. Kształt okryw semilancetowato-dorsiwentralny. Krawędź wentralna bardzo słabo wklęsła do prostej, krawędź dorsalna wypukła. Końce wąsko zaokrąglone i lekko ugięte ku stronie wentralnej. Długość 8–35 μm, szerokość 3,5–6,5 μm, pancerzyki 9–17 μm. Prążki wentralne co najwyżej jako proste rzędy punktów widoczne. Prążki dorsalne 18–22 w 10 μm, ku końcom jeszcze bardziej gęste, wyraźnie punktowane i na całej powierzchni okrywy promieniste. Pole osiowe po stronie dorsalnej bardzo wąskie, po stronie wentralnej szersze. Pola środkowego po stronie dorsalnej brak, po stronie wentralnej nieodróżnialne od pola osiowego. Rafa prosta do słabo wygiętej ku stronie dorsalnej, razem z oddalonymi od siebie w różnym stopniu porami środkowymi[2].

Ekologia

edytuj

Gatunek kosmopolityczny[1]. W Europie Środkowej bardzo częsty i często bardzo liczny gatunek, szczególnie w wodach brakicznych lub źródłach mineralnych, ale również w eutroficznych i politroficznych wodach słodkich ze średnią do podwyższonej zawartością elektrolitów, przy tym tolerancyjny aż po strefę pomiędzy α-mezosaprobową i polisaprobową[2]. Ze względu na te preferencje jest w paleoekologii uznawany za wskaźnik podwyższonego zasolenia, które w suchym i ciepłym klimacie wiąże się z niższym poziomem wód, wskazując na suchszy okres[3].

Jako epifit związany jest z rzęsami, co zaobserwowano w Europie i Kanadzie[4].

W polskim wskaźniku okrzemkowym do oceny stanu ekologicznego rzek (IO) nieuznany za gatunek referencyjny ani dla rzek o podłożu węglanowym, ani krzemianowym. Przypisano mu wartość wskaźnika trofii równą 3,8, natomiast wskaźnika saprobii 3,6, co odpowiada preferencjom do wód bardzo zanieczyszczonych[5]. W analogicznym wskaźniku dla wód jeziornych (IOJ) ma przypisaną jedną z wyższych wartości wskaźnikowych indeksu trofii: 5,7[6].

Gatunki podobne

edytuj

Podobnym gatunkiem jest występująca w ubogich w substancje biogenne, bogatych w wapń wodach Halamphora oligotraphenta, która ma główkowate końce. Zbliżona wyglądem, jednak mająca większe rozmiary jest Halamphora paraveneta[2].

Przypisy

edytuj
  1. a b M.D. Guiry, G.M. Guiry: Halamphora veneta. [w:] AlgaeBase [on-line]. National University of Ireland, Galway, 2018. [dostęp 2018-12-28]. (ang.).
  2. a b c d Małgorzata Bąk i inni, Klucz do oznaczania okrzemek w fitobentosie na potrzeby oceny stanu ekologicznego wód powierzchniowych w Polsce [pdf], Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2012 (Biblioteka Monitoringu Środowiska), s. 192, ISBN 978-83-61227-96-0 (pol.).
  3. Bettina Jenny i inni, Moisture changes and fluctuations of the Westerlies in Mediterranean Central Chile during the last 2000 years :The Laguna Aculeo record (33 1 50 0 S), „Quaternary International”, 87, 2002, s. 3-18 [zarchiwizowane z adresu 2019-01-02] (ang.).
  4. Krisztina Buczkó, The occurrence of the epiphytic diatom Lemnicola hungarica on different European Lemnaceae species, „Fottea”, 7 (1), 2007, s. 77–84 (ang.).
  5. Aleksandra Zgrundo, Łukasz Peszek, Anita Poradowska, Podręcznik do monitoringu i oceny rzecznych jednolitych części wód powierzchniowych na podstawie fitobentosu [pdf], Warszawa: Ocean Sense, 2018, s. 54 (pol.).
  6. Aleksandra Zgrundo, Łukasz Peszek, Anita Poradowska, Podręcznik do monitoringu i oceny jeziornych jednolitych części wód powierzchniowych na podstawie fitobentosu [pdf], Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2018, s. 49 (pol.).