Hieronim z Weert (ur. 1522 w Weert w Holandii, zm. 9 lipca 1572 w Brielle) – kapłan franciszkanin, męczennik, święty Kościoła katolickiego.

Święty
Hieronim z Weert
prezbiter i męczennik
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1522
Weert, Holandia

Data i miejsce śmierci

9 lipca 1572
Brielle

Czczony przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja

14 listopada 1675
Rzym
przez Klemensa X

Kanonizacja

29 czerwca 1867
Rzym
przez Piusa IX

Wspomnienie

9 lipca

Atrybuty

habit franciszkański

Szczególne miejsca kultu

klasztory franciszkańskie

Pochodził z bogatej rodziny o katolickich korzeniach. W młodości wstąpił do franciszkanów, po odbyciu studiów filozoficzno-teologicznych został wyświęcony na kapłana.

Wyjechał jako misjonarz do Ziemi Świętej. Pracował w Kustodii Ziemi Świętej. Za próby nawracania muzułmanów na chrześcijaństwo został osadzony w więzieniu. Naznaczono jego ciało znakami krzyża wyciętymi na piersiach i na prawym ramieniu. Potem kazano mu wracać do Europy. W Holandii głosił kazania i polemizował z protestantami. Był nazywany "pielgrzymem Ziemi Świętej".

Gdy w Holandii doszło do wystąpień gezów, opowiadających się za kalwinizmem, został aresztowany razem ze swoimi współbraćmi z klasztoru w Gorkum. Po torturach męczennicy z Gorkum zostali przewiezieni do Brielle, gdzie miała odbyć się dysputa z naśladowcami Jana Kalwina. Próbowano wymusić na zakonnikach i pojmanych z nimi księżach diecezjalnych odstępstwo od wiary w prawdziwą obecność Chrystusa w Eucharystii i prymat papieża w Kościele. Chociaż po interwencji mieszkańców Gorkum książę Wilhelm Orański nakazał zwolnienie aresztowanych, Willem II van der Marck, przywódca gezów, kazał wszystkich powiesić. Hieronim z Weert został jako jeden z pierwszych pocięty żywcem, za to, iż ośmielił się odważnie wystąpić w obronie czci Matki Bożej, świętych i papieża wyśmiewanych przez jednego z oprawców[1].

Męczennik został kanonizowany 29 czerwca 1867 przez papieża Piusa IX[2]. Męczennicy z Gorkum, wśród nich św. Hieronim z Weert, czczeni są w liturgii Kościoła katolickiego 9 lipca, przede wszystkim w kościołach i parafiach franciszkańskich[3].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Tadeusz Słotwiński, Maksymilian Damian: Święci franciszkańscy na każdy dzień. Wrocław: Wydaw. Św. Antoniego, 2003, s. 281. ISBN 83-88598-38-4.
  2. Liturgia Godzin. Teksty własne zakonów franciszkańskich w Polsce. Tom III/IV. Katowice Panewniki: Kuria Prowincjalna Franciszkanów, 1989, s. 259. ISBN 83-7014-142-0.
  3. Emilian Lenart: Franciszkański kalendarz liturgiczny na Rok Pański 2008. Kraków: Wydaw. "Bratni Zew", 2007, s. 151. ISBN 978-83-7485-057-5.