Holenderski koń zimnokrwisty
Holenderski koń zimnokrwisty – jedna z ras niezwykle masywnego i jednego z najcięższych holenderskich koni zimnokrwistych[2]. Jest to dość młoda rasa[2] wyhodowana w Holandii po 1918 roku[2] jako krzyżówka brabantów[2], belgijskich ardenów[2] i holenderskich klaczy typu zeeland[2].
 Holenderski koń zimnokrwisty podczas pracy | |
| Inne nazwy |
Niderlandzki koń zimnokrwisty[1] |
|---|---|
| Typ | |
| Pochodzenie | |
| Ważne regiony hodowli | |
| Wymiary | |
| Wysokość w kłębie | |
| Masa |
800-1000[1] kg |
| Wzorce rasy | |
| Equus ferus caballus | |
Holenderski koń zimnokrwisty jest koniem na ogół inteligentnym[2], energicznym[2] i gospodarczym[2]. Pomimo swojej wielkości jest bardzo aktywny[2] i ma długą żywotność[2].
Historia edytuj
W roku 1914 w Holandii regionalne związki hodowlane z prowincji Zelandia, Brabancja Północna i Limburgia połączyły się w Królewski Związek Hodowli Holenderskich Koni Pociągowych[1]. W czasie trwania I wojny światowej dużą część belgijskiego materiału hodowlanego w postaci konia flamandzkiego[1] zdołano przetransportować do Holandii[1]. Rasa powstała poprzez skrzyżowanie klaczy z Zelandii z końmi ardeńskimi i końmi belgijskimi z sąsiadującej Belgii[3]. Aż do II wojny światowej holenderski koń zimnokrwisty był bardzo popularny w całej Geldrii[2], Północnej Brabancji[2] i Limburgi[2], oraz był uznawany za najważniejszą holenderską rasę koni, jednak po 1945 roku przez mechanizację jej liczebność zaczęła się kurczyć. Po roku 1950[1], wraz z rozwojem maszyn rolniczych populacja holenderskiego konia zimnokrwistego zaczęła maleć[1], ale pod koniec XX wieku ich liczba zaczęła ponownie wzrastać[1]. W roku 1987 [1]pokryto 1200 klaczy tej rasy[1]. Część powstałego w ten sposób potomstwa wyeksportowano za granicę jako materiał rzeźny[1]. W 2009 roku odnotowano 1424 konie tej rasy[4].
Pokrój edytuj
Holenderski koń zimnokrwisty jest silnym koniem podobnym do konia belgijskiego[1] (brabanckiego). Ma bardzo masywną budowę[2].
Na prostej, krótkiej szyi[1][2] ma osadzoną dość suchą[1] głowę o prostym profilu[1], która nie powinna być zbyt duża[2]. Łopatki u tych koni są bardzo duże i stromo ustawione[1]. Kłoda holenderskich koni zimnokrwistych jest głęboka, w kształcie beczki[1]. Grzbiet u koni jest długi[1], szeroki[2] i mocny[2], a kłąb niewielki[1]. Zad u koni jest ścięty[1], krótki[1] i opadający[2], ale dobrze umięśniony[1]. Ogon czasami jest kurtyzowany[1], zazwyczaj nisko osadzony[2].
Konie według różnych źródeł mają od 160[1] lub 164[2] do 166[2] lub 168[1] centymetrów w kłębie. Najczęściej jest to wysokość 166 cm[2].
Kończyny edytuj
Kończyny są silne[1] i muskularne[2] z mocnymi[1] stawami. Przy dużych[1] i płaskich[1] kopytach są obfite szczotki pęcinowe[1].
Umaszczenie edytuj
Umaszczenie koni jest najczęściej gniade[2] lub jasnogniade[1], kasztanowate[2] lub brudnokasztanowate[1], oraz siwe[1][2] (sporadycznie[1]).
Użytkowość edytuj
Dawniej wykorzystywane były do celów rolniczych [2]. Pracowały głównie w glebach gliniastych, które były zbyt męczące dla innych koni. Służyły również jako ciężkie konie pociągowe[2].
Zastosowanie edytuj
Holenderskie konie zimnokrwiste mają dynamiczny i elastyczny chód[2]. Dzięki niezwykłej sile oraz wytrzymałości[2] doskonale nadają się do prac polowych[2].
Hodowla edytuj
Istnieją dwa stowarzyszenia hodowców tych koni: Koninklijke Vereniging Het Nederlandse Trekpaard en de Haflinger (pl. Królewskie Stowarzyszenie Hodowców Koni Ras Dutch Draft i Haflinger) oraz Stichting het Werkend Trekpaard Zeeland. To pierwsze powstało w 1914 roku.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an Haller 2001 ↓, s. 152.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai Pickeral 2003 ↓, s. 251.
- ↑ Edwards 1994 ↓.
- ↑ Domestic Animal Diversity Information System (DAD-IS) | Food and Agriculture Organization of the United Nations [online], www.fao.org [dostęp 2018-05-09] (ang.).
Bibliografia edytuj
- Tamsin Pickeral: Konie i kuce, Kompendium. Bath, UK: Parragon Books Ltd, 2006, s. 251. ISBN 978-1-4075-5935-3. (pol.).
- Tamsin Pickeral: PFERDE & PONYS. Londyn: Parragon, 2003. ISBN 0-7525-9601-2. (niem.).
- Martin Haller: Rasy koni. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2001. ISBN 83-7073-121-X.
- Elwyn Hartley Edwards, The Encyclopedia of the Horse, 1994, ISBN 0-7513-0115-9.