Wikipedia

Honorata Sladky

Honorata Sladky, ps. „Nora”, powszechnie Sladky-Rojanowa lub Rojanowa[a] (ur. 10 stycznia 1889 w Będzinie, zm. 23 września 1957 w Wielkiej Brytanii) – polska działaczka niepodległościowa i społeczna, nauczycielka, porucznik PWSK.

Honorata Sladky
Honorata Rojanowa
Nora
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1889
Będzin

Data i miejsce śmierci

23 września 1957
Wielka Brytania

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie
PWSK

Stanowiska

komendantka batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Urodziła się 10 stycznia 1889 w Będzinie jako córka Jana[1][2]

Po wybuchu I wojny światowej wstąpiła do Legionów Polskich i służyła jako kurierka I Brygady[2]. Zajmowała się też organizacją wyżywienia, a jej mężem był wtedy por. Jerzy Sladky ps. „Rojan”[3][4].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w Wojsku Polskim była instruktorką oświatową 1 Dywizji Piechoty Legionów[2]. Sprawowała stanowisko szkoły zawodowej w Równem[2]. Pełniąc funkcję p.o. dyrektorki szkoły zawodowej żeńskiej ZPOK w Równem w 1933 została powołana do składu Okręgowej Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli przy Kuratorium Okręgu Szkolnego Łuckiego[5]. Dyrektorką Państwowej Szkoły Zawodowej Żeńskiej pozostawała do końca lat 30.[6][7][8] W Równem udzielała się też w Rodzinie Wojskowej[9]. Należała do Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet[10]. W wyborach parlamentarnych w listopadzie 1938 zostały wybrana zastępcą senatora V kadencji z Łucka[11]. Działała w Obozie Zjednoczenia Narodowego i 19 lutego 1939 została wybrana do rady okręgowej OZN w Łucku[12]. Członek Zarządu Okręgu Równe Związku Legionistów Polskich w 1936 roku[13].

Podczas II wojny światowej był więziona przez władze sowieckie[2]. Po odzyskaniu wolności służyła w Pomocniczej Wojskowej Służby Kobiet[2]. Jako ochotniczka była zastępczynią komendantki PWSK w Teheranie, Władysławy Piechowskiej, a po jej zwolnieniu 26 maja 1942 zastąpiła ją na stanowisku[14][15]. W PWSK została mianowana na stopień porucznika[2].

Po wojnie przebywała na emigracji w Wielkiej Brytanii[2]. Należała do Koła Kobiet Żołnierzy PSZ[2]. Zmarła 23 września 1957 i została pochowana na cmentarzu we Wrexham w Walii[2].

Odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Niekiedy była też przedstawiana jako „Sladki”, „Sladki Rojanowa”, „Rojan Śladkowa”, zob. Honorata (Nora) Sladki Rojanowa (Rojan Śladkowa). wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2022-06-17]. Honorata Rojanowa-Sladky. niezwyciezeni1918-2018.pl. [dostęp 2022-06-17].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Honorata (Nora) Sladki Rojanowa (Rojan Śladkowa). wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2022-06-17].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach północnej Walii. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2004, s. 124. ISBN 83-88857-87-8.
  3. ↑ Roman Starzyński: Cztery lata wojny w służbie Komendanta. Przeżycia wojenne 1914-1918. Warszawa: Instytut Józefa Piłsudskiego, 1937, s. 88.
  4. ↑ Jerzy Śmigielski. Wspomnienia komisarza Polskiej Organizacji Narodowej na powiat stopnicki i komendanta Placu w Częstochowie i w Sosnowcu w 1914. „Niepodległość”. Tom XVIII, s. 290, 1938. 
  5. ↑ Komisje Dyscyplianrne. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej.”, s. 537, 10 października 1933. 
  6. ↑ Nekrolog. „Wołyń”. Nr 49, s. 3, 2 grudnia 1934. 
  7. ↑ Jak pracuje Z.P.O.K. w Równem. „Wołyń”. Nr 35, s. 5, 19 czerwca 1938. 
  8. ↑ Senatorowie wołyńscy. „Wołyń”. Nr 47, s. 1, 20 listopada 1938. 
  9. ↑ Rodzina wojskowa w Równem. „Wołyń”. Nr 19, s. 3, 28 kwietnia 1934. 
  10. ↑ Walny Zjazd Z.P.O.K.. „Prosta Droga”. Nr 6, s. 3, 7 lutego 1935. 
  11. ↑ Wybory do Senatu odbyły się w niedzielę. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 313B, s. 2, 14 listopada 1938. 
  12. ↑ O.Z.N. na Wołyniu. „Wołyń”. Nr 9, s. 2, 26 lutego 1939. 
  13. ↑ Związek Legionistów Polskich: 1936-1938 r.: sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 80.
  14. ↑ Anna Eliza Markert: Polsce wierna: Władysława Piechowska 1900-1987. Żołnierz i twórczyni kobiecych organizacji wojskowych. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1993, s. 119.
  15. ↑ Anna Bobińska: Pomocnicza Wojskowa Służba Kobiet 2 Korpusu 1941-1945. Warszawa: Krupski i S-ka, 1999, s. 59, 63.
  16. ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
  17. ↑ Notatnik. „Wołyń”. Nr 17, s. 2, 23 kwietnia 1939. 
  18. ↑ Notatnik. „Wołyń”. Nr 3, s. 2, 19 stycznia 1936. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Honorata_Sladky&oldid=71182458”