Honoriusz Kowalczyk
Honoriusz Kowalczyk, właśc. Stanisław Kowalczyk (ur. 26 lipca 1935 w Duczyminie k. Przasnysza, zm. 8 maja 1983 w Poznaniu) – polski prezbiter katolicki, dominikanin, duszpasterz akademicki w Poznaniu.
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
1961 |
| Odznaczenia | |
| |
Edukacja
edytujW 1952 wstąpił do nowicjatu Dominikanów w Poznaniu, przyjmując imię zakonne Honoriusz. W latach 1955–1962 studiował w krakowskim Kolegium Filozoficzno-Teologicznym Dominikanów. W 1961 otrzymał święcenia kapłańskie. Od 1962 był wychowawcą młodych braci w Poznaniu, pełnił też funkcję promotora do spraw powołań, jednocześnie studiował na wydziale teologicznym KUL i specjalizował się w teologii mistycznej w Prymasowskim Instytucie Życia Wewnętrznego. W 1967 obronił pracę magisterską. W latach 1970–1971 przebywał we Francji oraz w Rzymie.
Duszpasterstwo
edytujW maju 1971 wrócił do Poznania. W roku szkolnym 1972/73 pracował jako katecheta w Tarnobrzegu, następnie został duszpasterzem młodzieży szkół średnich w Krakowie (1973/74). W 1974 wrócił do Poznania, by objąć funkcję głównego duszpasterza akademickiego w kościele dominikanów. W 1978 zainicjował wydawanie Przystani, pisma wspólnoty duszpasterskiej dominikanów, wychodzącego w drugim obiegu. W 1981 był duszpasterzem młodzieży, biorącej udział strajkach przeciw komunistycznej dyktaturze.
Stan wojenny
edytujW okresie stanu wojennego organizował pomoc dla rodzin internowanych opozycjonistów, represjonowanych przez komunistyczny reżim, odprawiał msze święte za Ojczyznę, stając się nieformalnie duszpasterzem „Solidarności” i opozycji. Jego działalność zwróciła uwagę funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa. Był poddawany ostentacyjnej obserwacji, otrzymywał telefony z pogróżkami.[1]
Wypadek i śmierć
edytuj17 kwietnia 1983, prowadząc samochód, został ciężko ranny w Wydartowie koło Mogilna. Zmarł po kilku tygodniach w szpitalu w Poznaniu. Pogrzeb o. Honoriusza w dniu 12 maja 1983 stał się wielką manifestacją patriotyczną ludności Poznania.
Okoliczności wypadku nie zostały do dziś wyjaśnione. Jak wykazał raport Jana Rokity w pierwszym dochodzeniu popełniono liczne nieprawidłowości[1]. Sprawy nie wyjaśniły również kolejne śledztwa, prowadzone przez Prokuraturę Wojewódzką w Bydgoszczy (1991–1993) oraz poznański oddział IPN (2001–2002)[1].
Pamięć
edytujW stolicy Wielkopolski działa fundacja jego imienia, której celem jest wspieranie misji zakonu dominikanów oraz prowadzenie działalności charytatywnej, wychowawczej i edukacyjnej w duchu dominikańskiego posłannictwa. W 2006 Fundacja przygotowała wystawę pt. Jak żyć prawdą. O. Honoriusz Kowalczyk 1935–1983, pomyślaną jako szczególna forma edukacji, promującej wzorce osobowe oparte na bezinteresownej służbie Bogu, ludziom i ojczyźnie. Wystawiana była w stronach rodzinnych o. Honoriusza: w Muzeum Ziemi Zawkrzeńskiej w Mławie, a jej otwarcie połączone było z sesją poświęconą O. Honoriuszowi i przez dwa miesiące w Muzeum Historycznym w Przasnyszu.
Wiele pamiątek po o. Honoriuszu przechowuje jego rodzony brat Kazimierz Kowalczyk, mieszkający w Mławie.
Osobie poznańskiego dominikanina poświęcona została książka Dusz Pasterz Ojciec Honoriusz Stanisław Kowalczyk OP (1935–1983), wydana pod redakcją Stanisławy Borowczyk w Poznaniu w 2000.
Zbiór homilii ojca Honoriusza został opublikowany w książce pt.: Dać się Bogu rozświetlać, wydawnictwa Bonami w Poznaniu w 2018, 115 s., ISBN 978-83-62298-95-2.
Odznaczenia
edytuj31 sierpnia 2006 o. Honoriusz odznaczony został pośmiertnie przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Krzysztof Brzechczyn, Dziwna śmierć ojca Honoriusza, www.internowani.pl [zarchiwizowane 2008-05-01].
Bibliografia
edytuj- Dusz Pasterz Ojciec Honoriusz Stanisław Kowalczyk OP (1935–1983), pod red. Stanisławy Borowczyk, Poznań 2000
- Jak żyć prawdą. O. Honoriusz Kowalczyk OP 1935–1983, pod red. Krzysztofa Jakubowskiego, Przasnysz-Mława 2006