Hrabina (opera)
Hrabina – opera w trzech aktach skomponowana przez Stanisława Moniuszkę do libretta Włodzimierza Wolskiego[1].
|
| ||
 Mieczysław Wojnicki, Halina Dudicz-Latoszewska i Stanisław Roy w operze "Hrabina". | ||
| Muzyka | Stanisław Moniuszko | |
| Libretto | Włodzimierz Wolski | |
| Liczba aktów | 3 | |
| Język oryginału | polski | |
| Prapremiera | 7 lutego 1860 | |
OsobyEdytuj
TreśćEdytuj
Hrabina, młoda i piękna wdowa szuka sobie męża... Opera jest pogodną satyrą na tę część wyższych warstw społeczeństwa polskiego z początku XIX wieku, która bezkrytycznie poddawała się idącej z Paryża modzie i obyczajom. Moniuszko i Wolski przeciwstawili jej odłam inny, reprezentowany przez postacie Chorążego i Broni, przestrzegający staropolskich obyczajów i tradycji. Punktem kulminacyjnym opery jest fakt nadepnięcia, goniącej za nowinkami mody hrabinie, na suknię (prawdziwe „marzenie z tiulu i z gazy”) przez jej amanta Kazimierza (akt II). Ostatecznie Kazimierz zwraca swe serce ku młodziutkiej Broni, zaś Hrabina – w kierunku niecałkowicie bezinteresownego Dzidzi (akt III).
Wybrane arie, chóry i suityEdytuj
- Arietta Broni O mój dziaduniu,
- Pieśń Chorążego Ruszaj bracie, ruszaj w pole...,
- Aria Kazimierza Od twojej woli...,
- Aria Hrabiny Suknio, coś mnie tak ubrała,
- Piosnka Broni Szemrze strumyk pod jaworem,
- Pieśń myśliwska Podczaszyca Pojedziemy na łów, towarzyszu mój,
- Aria Kazimierza Rodzinna wioska już się uśmiecha,
- Aria Hrabiny Zbudzić się z ułudnych snów,
- Suita baletowa Neptun na Wiśle.
Za satyrą w libretcie znakomicie podąża muzyka: jest pełna dowcipu, finezji i melodyjności. Choć w warstwie muzycznej pobrzmiewają polskie rytmy narodowe, Hrabina jest jedyną operą Moniuszki, w której słychać echa „szkoły włoskiej” z jej obliczonymi na efekt popisowymi ariami. Po raz pierwszy wprowadził też Moniuszko cytowane dosłownie melodie polskich pieśni, np. popularną piosenką myśliwską Pojedziemy na łów, towarzyszu mój.
Historia utworuEdytuj
Napisana w r. 1859 Hrabina weszła na scenę opery warszawskiej 7 lutego 1860 roku[1]. O ogromnym powodzeniu tej opery zadecydował przede wszystkim silnie podkreślony w niej element patriotyczny, na który bardzo wyczulone było społeczeństwo polskie w latach bezpośrednio poprzedzających wybuch Powstania Styczniowego.
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b Józef Kański: Przewodnik operowy. Wyd. XI. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2014, s. 365-366. ISBN 978-83-224-0962-6.
BibliografiaEdytuj
- Karol Stromenger: Iskier przewodnik operowy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Iskry, 1959