Imayō
Imayō (jap. 今様; styl teraźniejszy, współczesny) – japoński gatunek poetycki, zaliczający się do literatury kayō[1].
W znaczeniu szerszym termin ten oznacza różnorodne pieśni należące do średniowiecznych zōgei (’rozmaite sztuki’)[1]. W znaczeniu węższym są to utwory o czterowersowej strofie, składające się z fraz 7- i 5-sylabowych (z niewielkimi odchyleniami)[1].
Imayō powstało w X wieku i zyskało popularność za panowania cesarza Go-Suzaku[1], wchodząc do repertuaru wędrownych śpiewaków i dworzan. Schyłek imayō rozpoczął się pod koniec XII wieku, gatunek przetrwał jednak do XIX wieku, kultywowany przez nielicznych twórców, i odegrał rolę w kształtowaniu się nowej poezji japońskiej[1].
Tematyka imayō była różnorodna. Obejmowała m.in. hymny popularyzujące zasady i nauki buddyjskie w przystępnym języku, pieśni opiewające bóstwa i dzieje świątyń sintoistycznych, niektóre zbliżały się do pieśni ludowych[2]. Pisane były żywym językiem, zawierającym nowe formy, skierowanym w dużym stopniu do młodych ludzi[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Melanowicz 2012 ↓, s. 415.
- ↑ a b Melanowicz 2012 ↓, s. 415–416.
Bibliografia edytuj
- Mikołaj Melanowicz: Imayō. W: Słownik rodzajów i gatunków literackich. Grzegorz Gazda (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 415–416.