Józef Hornberger
Józef Hornberger (ur. 15 stycznia 1897 w Dąbrowie Tarnowskiej, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
| |
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 stycznia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Grupa Obrony Lwowa |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys edytuj
Syn Jakuba i Małgorzaty z domu Penc. Od 1914 wstąpił do Legionów i został przyjęty do 1 pułku piechoty.
W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 8 pułku piechoty Legionów. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku oraz został zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W 1923 roku służył i pracował w Okręgowym Zakładzie Gospodarczym II z oddelegowaniem do Kierownictwa Rejonu Intendentury Grodno. Następnie został przeniesiony do intendentury 3 Dywizji Piechoty. W 1924 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku. Od 1927 roku służył w 3 pułku strzelców podhalańskich. Na majora został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 36. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1]. W marcu 1939 pełnił służbę w 6 Okręgowym Urzędzie Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego we Lwowie na stanowisku komendanta Okręgu Związku Strzeleckiego nr VI[2].
We wrześniu 1939, w czasie obrony Lwowa, był dowódcą improwizowanego batalionu. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji Lwowa przed Armią Czerwoną został wbrew warunkom kapitulacji miasta wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[3]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości – 25 stycznia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[4]
- Krzyż Walecznych[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 17 marca 1930 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”[5]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka za Rany i Kontuzje
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[6]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 28.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 520.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 144.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.
Bibliografia edytuj
- Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 1266. 1283, 1321.
- Rocznik Oficerski 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 55, 617.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 167.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.