Józef Franciszek Langner (ur. 2 lipca 1896 w Żarach, zm. 17 grudnia 1960 w Hereford) – kanonier artylerii Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari[1].

Józef Langner
Ilustracja
kanonier kanonier
Data i miejsce urodzenia

2 lipca 1896
Żar

Data i miejsce śmierci

17 grudnia 1960
Hereford

Przebieg służby
Lata służby

1918–1921
1940–1943

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 dywizjon artylerii
Armia gen. Andersa

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Życiorys

edytuj

Urodził się 2 lipca 1896 w rodzinie Leona i Michaliny z d. Liwińska[1]. Absolwent szkoły powszechnej. Od 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego w 1 baterii 1 dywizjonu artylerii z którą brał udział w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej.

Szczególnie zasłużył się 20 kwietnia 1919 podczas walk o Wilno gdzie „z otwartych pozycji ostrzeliwał bolszewików, m.in. stanowiska km, broniąc dostępu do mostu Zielonego. Wytrwał na stanowisku aż do trafienia w głowę”[1]. Za tę postawę odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Zwolniony z wojska w 1921 jako inwalida wojenny. Pracował następnie w gospodarstwie rolnym które otrzymał w osadzie wojskowej w Radziwiłłowie.

10 lutego 1940 aresztowany i wywieziony w głąb ZSRR przez NKWD. Wraz z Armią gen. Andersa przedostał się do Palestyny. Następnie został zwolniony z wojska w 1943 ze względu na inwalidztwo. W 1947 przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł w 1960.

Życie prywatne

edytuj

Żonaty z Józefą z d. Kotlarz. Mieli troje dzieci[1].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj