Józef Parczyński
Józef Stanisław Parczyński ps. „Cham”, „Gal”, „Świt” (ur. 14 lutego 1897 w Częstochowie, zm. 4 listopada 1965 w Katowicach) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 14 lutego 1897 Częstochowa | |
Data i miejsce śmierci | 4 listopada 1965 Katowice | |
Przebieg służby | ||
Lata służby | 1918–1945 | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie | |
Jednostki | 34 Pułk Piechoty 62 Pułk Piechoty Batalion ON „Nakło” | |
Stanowiska | dowódca batalionu | |
Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa, kampania wrześniowa, bitwa nad Bzurą | |
Późniejsza praca | magazynier | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() |
ŻyciorysEdytuj
Józef Parczyński urodził się 14 lutego 1897 roku w Częstochowie. Ukończył gimnazjum filologiczne w Częstochowie w 1915 roku. W latach 1916–1918 był członkiem częstochowskiego okręgu Polskiej Organizacji Wojskowej, a po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Szkoły Podchorążych w Warszawie[1]. Od 20 października 1918 roku do 24 maja 1919 roku był uczniem Klasy „F”[2]
Od czerwca 1919 roku jako podporucznik walczył w składzie 34 pułku piechoty na Froncie Wołyńskim wojny polsko-bolszewickiej. W czasie walk wykazał się odwagą i po zakończeniu wojny został awansowany do stopnia porucznika. W okresie pokoju służył początkowo w 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej, po czym od 1926 roku pełnił funkcję kierownika wychowania fizycznego w Szkole Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. 19 marca 1928 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 144. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Ze stanowiska odszedł w 1933 roku i do 1936 roku był w randze majora dowódcą batalionu w 62 pułku piechoty, a następnie dowódcą Nakielskiego Batalionu Obrony Narodowej w Nakle nad Notecią[3][1].
W kampanii wrześniowej 1939 roku został ranny podczas bitwy nad Bzurą i trafił do niewoli. Skierowany do szpitala w Rawie Mazowieckiej, zbiegł z niego i przedostał się do Częstochowy, w której podjął pracę jako robotnik fizyczny. Od 1942 roku należał do ZWZ, a później AK. W 1943 roku został komendantem Częstochowy, która jako miasto stanowiła jeden z trzech podobwodów Częstochowskiego Obwodu AK[1].
Po wyzwoleniu Częstochowy przez Armię Czerwoną w styczniu 1945 roku został aresztowany przez NKWD i wywieziony na Półwysep Kolski. Powrócił do Polski pod koniec 1948 roku, po czym przeprowadził się z rodziną do Katowic, w których podjął pracę jako kierownik magazynu w Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego[1].
Zmarł 4 listopada 1965 roku w Katowicach[1].
UpamiętnienieEdytuj
3 listopada 2012 roku na ścianie domu przy ul. Dąbrowskiego 17 w Częstochowie odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową[3], a 26 czerwca 2014 roku jego imieniem nazwano ulicę w dzielnicy Kiedrzyn, boczną od ul. Kuronia[4].
Życie prywatneEdytuj
Był synem kupca Józefa Parczyńskiego i Heleny ze Skajskich. Miał braci Stanisława (dentystę) i Mieczysława (kupca) oraz siostry Janinę Ihnatowiczową i Eugenię Goliszewską, obie żony oficerów Wojska Polskiego.
Od 1924 roku był żonaty z Heleną Skajską, córką sędziego grodzkiego. Z tego małżeństwa miał córkę Hannę Bankiewiczową[1].
AwanseEdytuj
- podporucznik – 1919
- porucznik – 1920
- kapitan – 1928
- major – ?
- podpułkownik – ?
Ordery i odznaczeniaEdytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[5]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 2, 3 i 4 w 1921)[6]
- Złoty Krzyż Zasługi[1]
- Medal Niepodległości
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f g Biogram Józefa Parczyńskiego (pol.). W: Almanach Absolwentów IV L.O. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie [on-line]. [dostęp 2012-11-05].
- ↑ Księga pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów szkół piechoty polskiej, Nakładem Komitetu Obchodu Święta 29 listopada w Szkole Podchorążych Piechoty, Ostrów-Komorowo 1930, s. 435.
- ↑ a b Sylwia Bielecka: PAMIĘCI PPŁK JÓZEFA PARCZYŃSKIEGO (pol.). Urząd Miasta Częstochowa, 2012-11-05. [dostęp 2015-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-12)].
- ↑ Mamy Aleję Marszałkowską. Ulica Mazowieckiego musi jeszcze poczekać (pol.). EVOPRESS spółka z o.o., 2014-06-27. [dostęp 2014-06-27].
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3429 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 9)
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 73)