Józef Parczyński

Józef Stanisław Parczyński ps. „Cham”, „Gal”, „Świt” (ur. 14 lutego 1897 w Częstochowie, zm. 4 listopada 1965 w Katowicach) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Józef Stanisław Parczyński „Cham”, „Gal”, „Świt”
podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1897 Częstochowa
Data i miejsce śmierci	4 listopada 1965 Katowice
Przebieg służby
Lata służby	1918–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	34 Pułk Piechoty 62 Pułk Piechoty Batalion ON „Nakło”
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa, kampania wrześniowa, bitwa nad Bzurą
Późniejsza praca	magazynier
Odznaczenia

Życiorys

Józef Parczyński urodził się 14 lutego 1897 roku w Częstochowie. Ukończył gimnazjum filologiczne w Częstochowie w 1915 roku. W latach 1916–1918 był członkiem częstochowskiego okręgu Polskiej Organizacji Wojskowej, a po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Szkoły Podchorążych w Warszawie. Od 20 października 1918 roku do 24 maja 1919 roku był uczniem Klasy „F”

Od czerwca 1919 roku jako podporucznik walczył w składzie 34 pułku piechoty na Froncie Wołyńskim wojny polsko-bolszewickiej. W czasie walk wykazał się odwagą i po zakończeniu wojny został awansowany do stopnia porucznika. W okresie pokoju służył początkowo w 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej, po czym od 1926 roku pełnił funkcję kierownika wychowania fizycznego w Szkole Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. 19 marca 1928 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 144. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Ze stanowiska odszedł w 1933 roku i do 1936 roku był w randze majora dowódcą batalionu w 62 pułku piechoty, a następnie dowódcą Nakielskiego Batalionu Obrony Narodowej w Nakle nad Notecią.

W kampanii wrześniowej 1939 roku został ranny podczas bitwy nad Bzurą i trafił do niewoli. Skierowany do szpitala w Rawie Mazowieckiej, zbiegł z niego i przedostał się do Częstochowy, w której podjął pracę jako robotnik fizyczny. Od 1942 roku należał do ZWZ, a później AK. W 1943 roku został komendantem Częstochowy, która jako miasto stanowiła jeden z trzech podobwodów Częstochowskiego Obwodu AK.

Po wyzwoleniu Częstochowy przez Armię Czerwoną w styczniu 1945 roku został aresztowany przez NKWD i wywieziony na Półwysep Kolski. Powrócił do Polski pod koniec 1948 roku, po czym przeprowadził się z rodziną do Katowic, w których podjął pracę jako kierownik magazynu w Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego.

Zmarł 4 listopada 1965 roku w Katowicach.

Upamiętnienie

3 listopada 2012 roku na ścianie domu przy ul. Dąbrowskiego 17 w Częstochowie odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową, a 26 czerwca 2014 roku jego imieniem nazwano ulicę w dzielnicy Kiedrzyn, boczną od ul. Kuronia.

Życie prywatne

Był synem kupca Józefa Parczyńskiego i Heleny ze Skajskich. Miał braci Stanisława (dentystę) i Mieczysława (kupca) oraz siostry Janinę Ihnatowiczową i Eugenię Goliszewską, obie żony oficerów Wojska Polskiego.

Od 1924 roku był żonaty z Heleną Skajską, córką sędziego grodzkiego. Z tego małżeństwa miał córkę Hannę Bankiewiczową.

Awanse

• podporucznik – 1919
• porucznik – 1920
• kapitan – 1928
• major – ?
• podpułkownik – ?

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 2, 3 i 4 w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Niepodległości