Język angor
Język angor, także: anggor, senagi, wan, watapor[1] – język papuaski używany w dystrykcie Amanab w prowincji Sandaun w Papui-Nowej Gwinei. Według danych z 1990 roku posługuje się nim 1270 osób[1].
| Obszar |
prowincja Sandaun (Papua-Nowa Gwinea) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
1270 (1990) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | agg | ||
| IETF | agg | ||
| Glottolog | ango1254 | ||
| Ethnologue | agg | ||
| WALS | ang | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Wraz z językiem dera tworzy niewielką rodzinę języków senagi[2]. Dane gramatyczne i słownikowe nie pozwalają wykazać ich związku z innymi rodzinami papuaskimi. S. Wurm (1975, 1982) zaliczył te języki do rodziny transnowogwinejskiej, kierując się najpewniej cechami typologii[3].
Dzieli się na dwa dialekty: nai (angor centralny), samanai (mamhoaf, angor południowy). Maleje liczba użytkowników dialektu samanai. Zagrożony wymarciem, w użyciu jest także tok pisin[1].
Został stosunkowo dobrze opisany w literaturze (Robert L. Litteral, Shirley Litteral)[2]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Angor, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-01-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-06] (ang.).
- ↑ a b Foley 2018 ↓, s. 374.
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 382.
Bibliografia edytuj
- William A. Foley: The Languages of the Sepik-Ramu Basin and Environs. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 197–432, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-003. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. (ang.).