Język angor, także: anggor, senagi, wan, watapor[1]język papuaski używany w dystrykcie Amanab w prowincji Sandaun w Papui-Nowej Gwinei. Według danych z 1990 roku posługuje się nim 1270 osób[1].

Angor
Obszar

prowincja Sandaun (Papua-Nowa Gwinea)

Liczba mówiących

1270 (1990)

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6b zagrożony
Kody języka
ISO 639-3 agg
IETF agg
Glottolog ango1254
Ethnologue agg
WALS ang
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Wraz z językiem dera tworzy niewielką rodzinę języków senagi[2]. Dane gramatyczne i słownikowe nie pozwalają wykazać ich związku z innymi rodzinami papuaskimi. S. Wurm (1975, 1982) zaliczył te języki do rodziny transnowogwinejskiej, kierując się najpewniej cechami typologii[3].

Dzieli się na dwa dialekty: nai (angor centralny), samanai (mamhoaf, angor południowy). Maleje liczba użytkowników dialektu samanai. Zagrożony wymarciem, w użyciu jest także tok pisin[1].

Został stosunkowo dobrze opisany w literaturze (Robert L. Litteral, Shirley Litteral)[2]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Angor, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-01-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-06] (ang.).
  2. a b Foley 2018 ↓, s. 374.
  3. Foley 2018 ↓, s. 382.

Bibliografia

edytuj
  • William A. Foley: The Languages of the Sepik-Ramu Basin and Environs. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 197–432, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-003. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. (ang.).