Język moni
Język moni, także: djonggunu (a. jonggunu), megani (a. migani) – język transnowogwinejski używany w indonezyjskiej prowincji Papua. Według danych z 1991 roku posługuje się nim 20 tys. osób[1].
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
20 tys. (1991) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | mnz | ||
| IETF | mnz | ||
| Glottolog | moni1261 | ||
| Ethnologue | mnz | ||
| BPS | 0921 5 | ||
| WALS | mni | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Dominująca w literaturze nazwa „moni” pochodzi od ludu Ekari (Kapauku). Sama społeczność posługuje się formą „migani”[2]. Wyróżniono dialekt awembak (awembiak)[1][3].
Wczesne dane gramatyczne nt. tego języka zebrał misjonarz P. Drabbe[4][5]. Powstały prace: Aantekeningen over twee talen... (1949)[6], Spraakkunst der Moni-Taal (1959)[7]. Materiały poświęcone językowi moni sporządzili również William Cutts (wraz z żoną, oboje misjonarze) oraz Mildred O. Larson i Gordon F. Larson[2]; ci drudzy są autorami słownika (Moni-Malay-English dictionary, 1956)[8]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Moni, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b Larson i Larson 1958 ↓, s. 406.
- ↑ Barbara F. Grimes, Richard S. Pittman, Joseph Evans Grimes: Ethnologue: Languages of the World. Wyd. 12. Dallas, Texas: Summer Institute of Linguistics, 1992, s. 578. ISBN 978-0-88312-815-2. OCLC 27019605. (ang.).
- ↑ Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 69.
- ↑ Voorhoeve 1975 ↓, s. 123.
- ↑ Petrus Drabbe. Aantekeningen over twee talen in het centraal gebergte van Nederlands Nieuw-Guinea. „Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde”. 105 (1), s. 422–444, 1949. DOI: 10.1163/22134379-90002498. ISSN 0006-2294. OCLC 5544871535. JSTOR: 27859650. (niderl.).
- ↑ Petrus Drabbe: Spraakkunst der Moni-Taal. Hollandia: P. Drabbe, 1959. (niderl.).
- ↑ Gordon F. Larson, Mildred O. Larson: Moni-Malay-English dictionary : Miga Hena Wandaija Dote ; Migan ; Logat Moni Melaju. Wisselmeren: 1956. OCLC 845168619.
Bibliografia edytuj
- Gordon F. Larson, Mildred O. Larson. Preliminary studies in the Moni language. „Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde”. 114 (4), s. 406–431, 1958. DOI: 10.1163/22134379-90002255. ISSN 0006-2294. OCLC 6015523480. JSTOR: 27860166. (ang.).
- Andrew Pawley, Harald Hammarström: The Trans New Guinea family. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 21–196, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-002. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. (ang.).
- Clemens L. Voorhoeve: A Hundred Years of Papuan Linguistic Research: Western New Guinea Area. W: Stephen A. Wurm (red.): New Guinea area languages and language study, Vol. 1, Papuan languages and the New Guinea linguistic scene. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1975, s. 117–144, seria: Pacific Linguistics C-38. DOI: 10.15144/PL-C38.117. ISBN 978-0-85883-131-5. OCLC 37096514. (ang.).