Język orokaiva

język papuaski

Język orokaiva, także: ehija, etijajęzyk transnowogwinejski używany w prowincji Oro w Papui-Nowej Gwinei, w 200 wsiach w rejonie miasta Popondetta. Według danych z 2000 roku posługuje się nim 35 tys. osób[1].

Orokaiva
Obszar

Oro (Papua-Nowa Gwinea)

Liczba mówiących

35 tys. (2000)

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
  • Języki transnowogwinejskie
  • Języki greater binanderean
  • Języki binanderean
  • Języki nuclear binanderean
  • Języki south binanderean
  • Języki orokaivan
  • Język orokaiva
Status oficjalny
Ethnologue 5 rozwojowy
Kody języka
ISO 639-3 okv
IETF okv
Glottolog orok1269
Ethnologue okv
WALS oro
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Dzieli się na dialekty: kokoda, etija (sohe, sose), ehija (ifane, ihane), harava[1]. Według doniesień jest bliski językom aeka i hunjara-kaina ke[2][3], które bywają także opisywane jako jego dialekty[4]. Według Ethnologue jest powszechnie używany przez członków społeczności, we wszelkich sferach życia, ale w użyciu są także języki angielski, hiri motu i tok pisin[1].

Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].

Przypisy edytuj

  1. a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Orokaiva, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
  2. David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Aeka, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
  3. David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Hunjara-Kaina Ke, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
  4. William J. Frawley: International Encyclopedia of Linguistics. Wyd. 2. Oxford: Oxford University Press, 2003, s. 486. ISBN 978-0-19-977178-3. OCLC 51478240. [dostęp 2022-07-17]. (ang.).