Język skou
Język skou (a. sekol, sekou, sko, skouw, skow, sukou), także te mawo (a. tumawo) – język papuaski używany w prowincji Papua w Indonezji. Według danych z 1999 roku posługuje się nim 700 osób[1].
| Obszar |
Papua (Indonezja), prowincja Sandaun (Papua-Nowa Gwinea) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
700 (1999) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | skv | ||
| IETF | skv | ||
| Glottolog | nucl1634 | ||
| Ethnologue | skv | ||
| BPS | 1117 0 | ||
| WALS | sko | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Należy do rodziny języków skou, jest najbardziej wysuniętym na zachód przedstawicielem rodziny[2]. Jego użytkownicy zamieszkują wsie Skou Mabo (Te Máwo), Skou Sai (Te Bapúbí) i Skou Yambe (Te Tángpe)[1][3]. Znany jest również mieszkańcom kilku wsi w Papui-Nowej Gwinei (Wutung, Dumo, Sangke, Dusur, Leitre)[4].
W użyciu są także języki indonezyjski i malajski papuaski[1][5]. Odnotowano, że wśród młodszego pokolenia preferowane są właśnie te języki, do czego przyczynia się wpływ systemu edukacji[4]. Dzieci w wieku szkolnym wykazują jedynie bierną znajomość skou[5]. Zaobserwowano jednak, że po ukończeniu szkoły (w wieku 14–15 lat) skou staje się głównym środkiem komunikacji, co oznaczałoby, że wcale nie jest silnie zagrożony wymarciem[3].
Nie jest bliski okolicznym językom indonezyjskiej Nowej Gwinei (zarówno pod względem klasyfikacji genetycznej, jak i cech typologii)[6]. W skou zidentyfikowano wiele zapożyczeń z niderlandzkiego, malajskiego, tok pisin i różnych języków lokalnych[7].
Badaniem języka skou zajmował się Mark Donohue, autor słownika i opracowania gramatycznego[8]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Skou, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-18] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Donohue 2004 ↓, s. 16.
- ↑ a b Donohue 2004 ↓, s. 10.
- ↑ a b Mita Noveria i inni, Dinamika mobilitas penduduk di wilayah perbatasan, Jakarta: Pusat Penelitian Kependudukan, Lembaga Ilmu Pengetahuan Indonesia (PPK-LIPI), 2006, s. 106, ISBN 978-979-799-135-7, OCLC 271724847 [dostęp 2024-02-09] (indonez.).
- ↑ a b Skou. Endangered Languages Project. [dostęp 2022-07-19]. (ang.).
- ↑ Donohue 2004 ↓, s. 3.
- ↑ Donohue 2004 ↓, s. 31–32.
- ↑ Bahasa Skou – Skou Language. Papuaweb, 2005-02-17. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-02)]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Mark Donohue: A grammar of the Skou language of New Guinea. 2004. (ang.).