Jamska Przełęcz
Jamska Przełęcz (słow. Jamské sedlo[1], ok. 2065 m n.p.m.[2]) – przełęcz położona w Jamskiej Grani w słowackich Tatrach Wysokich. Znajduje się między Małą Krótką na północy a Jamską Kopą na południu, znacznie bliżej wierzchołka tej ostatniej[1].
 Jamska Przełęcz wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 2065 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°09′18,5″N 20°00′44,1″E/49,155139 20,012250
| |
Grań opadająca z Małej Krótkiej na Jamską Przełęcz jest postrzępiona – wyróżnia się w niej następujące obiekty[3]:
- Krótka Przehyba (Krátka priehyba),
- Krótka Czuba (Krótki Kopiniak[2], Krátky hrb),
- Szczerbina pod Czubą (Štrbina pod hrbom),
- Krótka Turniczka (Krátka vežička),
- Szczerbina nad Kopą (Štrbina nad kopou),
- Krótka Kopa (Krátka kopa),
- Szczerbina pod Kopą (Štrbina pod kopou),
- Zadnia Jamska Turniczka (Zadná jamská vežička).
Z kolei na południe od przełęczy, w północnej grani Jamskiej Kopy, położone są (od dołu)[3]:
- Skrajna Jamska Turniczka (Predná jamská vežička),
- Mała Jamska Przehyba (Malá jamská priehyba).
Jamska Przełęcz stanowi granicę między dwoma odmiennymi odcinkami Jamskiej Grani. Powyżej siodła grań ma charakter skalisty, poniżej – trawiasto-skalisty[4]. Zachodnie stoki opadają z przełęczy do dolnej części Jamskiego Kotła w Dolinie Ważeckiej, natomiast wschodnie – do Doliny Suchej Ważeckiej[2].
Dawniej siodło nazywano Handlową Przełęczą, jej obecna nazwa pochodzi od Jam – pobliskiego tarasu morenowego. Pierwszego znanego wejścia na przełęcz dokonali od strony Doliny Ważeckiej Alfred Martin i przewodnik Johann Franz senior 21 września 1907 r.[1]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956, s. 150.
- ↑ a b c Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 138. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-06-25].
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 337. ISBN 83-01-13184-5.