Jan Ślaski (oficer)
Jan Ślaski (ur. 7 lutego 1891 w Wyżniance, zm. 14 czerwca 1946 w Edynburgu) – pułkownik lekarz weterynarii Wojska Polskiego.
pułkownik lekarz weterynarii | |
Data i miejsce urodzenia |
7 lutego 1891 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
14 czerwca 1946 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1946 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
1 Pułk Artylerii Legionów |
Stanowiska |
zastępca szefa departamentu |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Życiorys edytuj
Urodził się 7 lutego, 15 marca[1] lub 21 marca 1891[2]. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był oficerem – lekarzem weterynarii 1 pułku artylerii Legionów. 11 marca 1917 roku otrzymał polecenie wyjazdu do Garwolina celem zapoznania się z organizacją i wyposażeniem niemieckiego szpitala koni, który po wyleczeniu koni niemieckich przeszedł do dyspozycji Legionów Polskich.
W dwudziestoleciu międzywojennym był długoletnim naczelnym lekarzem weterynarii i szefem służby weterynaryjnej Okręgu Korpusu nr III z siedzibą dowództwa w Grodnie. Pełniąc służbę na wymienionych stanowiskach służbowych pozostawał na ewidencji Kadry Okręgowego Szpitala Koni Nr 3, a następnie kadry oficerów weterynaryjnych. Z dniem 1 czerwca 1935 został przeniesiony do Departamentu Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko zastępcy szefa departamentu do spraw weterynarii[3]. Na tym stanowisku pozostawał do września 1939[4].
Został osadnikiem wojskowym w osadzie Podczernicha (gmina Hoża)[5].
Niewątpliwie służba w Legionach i Okręgu Korpusu Nr III zaważyła na decyzji marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza o wyznaczeniu go na szefa służby weterynaryjnej w Kwaterze Głównej Naczelnego Wodza. Na tym stanowisku odbył kampanię wrześniową 1939.
Zmarł 14 czerwca 1946. Został pochowany na cmentarzu Corstorphine Hill w Edynburgu[1].
Awanse edytuj
- porucznik – 1 listopada 1916[6]
- podpułkownik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. (w 1924 r. zajmował 2 lokatę w korpusie oficerów zawodowych weterynaryjnych, grupa lekarzy weterynarii)
- pułkownik – 16 marca 1927 r. ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 r. i 1 lokatą w korpusie oficerów zawodowych weterynaryjnych, grupa lekarzy weterynarii
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[7]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)[8][9]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[9]
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928[10][9], 1938[11])
Przypisy edytuj
- ↑ a b Wykaz poległych 1952 ↓, s. 35.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 56.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 440.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 183. [dostęp 2015-04-10].
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 75.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 361.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 30 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia edytuj
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.