Jan Śledzianowski
Jan Śledzianowski (ur. 3 czerwca 1938 w Bieżuniu[1]) – polski duchowny rzymskokatolicki diecezji kieleckiej, socjolog, teolog, profesor nauk teologicznych[2].
| Data i miejsce urodzenia |
3 czerwca 1938 |
|---|---|
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
1963 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Syn Romana i Emilii z Ozimkiewiczów. Ukończył Szkołę Podstawową im. A. Zamojskiego w Bieżuniu (1953), a następnie Liceum Ogólnokształcące w Staroźrebach (1957). W latach 1957–1963 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Kielcach, zakończone przyjęciem święceń kapłańskich z rąk ks. bp. Czesława Kaczmarka. Od 1973 do 1979 roku studiował teologię i pedagogikę rodziny na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Doktoryzował się w 1981 na tej uczelni[1]. Stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie socjologii uzyskał w 1989 roku w oparciu o rozprawę Rodzina w diecezji kieleckiej – studium socjologiczno-pastoralne[2].
Profesor Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach w latach 1977–1982 i od 1996 roku. W 1993 roku został profesorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach, przekształconej następnie w Akademię Świętokrzyską. Na uczelni tej pełnił funkcję kierownika Zakładu Pedagogiki (1993–1996) oraz Zakładu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji. Od 1996 roku był również wykładowcą Wszechnicy Świętokrzyskiej. Ponadto pracował w Świętokrzyskim Instytucie Teologicznym KUL w Kielcach[1].
Założył Koło Towarzystwa Pomocy im. A. Chmielowskiego w Kielcach (1985), Stowarzyszenie Rodzin Katolickich (diecezji kieleckiej, 1993) oraz grupy Anonimowych Alkoholików w województwie kieleckim (1989–2000). Jest współzałożycielem Świętokrzyskiego Ruchu Trzeźwości, w którym pełnił funkcję wiceprezesa. Współorganizował Świętokrzyski Klub Abstynenta „Raj” (1985). Zorganizował oddział Stowarzyszenia Polskiego Związku Kobiet Katolickich (1995) oraz Katolicki Ośrodek Adopcyjno-Opiekuńczy (diecezji kieleckiej, 1996). Utworzył Dom Samotnej Matki w Łukowej (1985) i Wiernej (1989), a także Schronisko dla Bezdomnych Mężczyzn w Miechowie (1991)[1].
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1996)[3] i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001)[4]. Laureat Nagrody Miasta Kielce (2002)[5].
Wybrane publikacje edytuj
- Ona była taka, Kraków 1968 (wydane ponownie pod nazwą Ona była taka..., Kielce 2009)
- Śladami Kostki, Poznań-Warszawa 1982 (wydane ponownie w Kielcach w 2004)
- Mówić sobą, Kraków 1983
- Rodzina w Diecezji Kieleckiej. Studium socjologiczno-pastoralne, Kielce 1988
- Ksiądz Czesław Kaczmarek – biskup kielecki 1895-1963, Kielce 1991 (wydane ponownie w 2008 i 2009)
- AIDS – śmiertelny przypadek, Kielce 1995
- Towarzystwo Pomocy im. św. Brata Alberta a bezdomność, Wrocław 1995
- Pytania nad pogromem kieleckim, Kielce 1998
- Zranione ojcostwo. Na podstawie badań Stowarzyszenia Obrony Praw Ojca, Kielce 1999
- Ach! Ten tata... Na podstawie badań dzieci i młodzieży – ich więzi z ojcami, Kielce 2000
- Aspiracje życiowe gimnazjalistów (na podstawie badań uczniów z województwa świętokrzyskiego), Kielce 2001
- Pomnik marzeń w Kielcach, Kielce 2001
- Alkoholizm, narkomania, nikotynizm wśród młodzieży szkolnej województwa świętokrzyskiego, Kielce 2003
- ...i nie opuszczę cię aż do śmierci, Kielce 2003
- Uzależnienia wśród dzieci i młodzieży szkolnej. Na przykładzie województwa świętokrzyskiego, Kielce 2004
- Rodzina międzypokoleniowa w Polsce na progu XXI wieku, Kielce 2008
- Eutanazja – dobra śmierć czy zabójstwo człowieka, Kielce 2010
- Niepełnosprawni i „pełnosprawni”, Kielce 2012
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Z. Judycki, J. Siwek, Kto jest kim w Kielcach: informator biograficzny, T. 1, Toruń: Oficyna Wydawnicza Kucharski, 2002, s. 177–178.
- ↑ a b Ks. prof. dr hab. Jan Śledzianowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2011-05-09].[martwy link]
- ↑ M.P. z 1996 r. nr 66, poz. 627
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 39, poz. 638
- ↑ Sylwetki laureatów oraz uzasadnienia przyznania nagród za 2002 r.. um.kielce.pl. [dostęp 2012-12-13].