Jan Narkiewicz
Jan Narkiewicz (ur. w 1806 na Żmudzi, zm. 23 marca 1886 w Krakowie) – polski ksiądz katolicki, zesłaniec
Kraj działania | |
---|---|
Data urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Wyznanie | |
Kościół | |
Prezbiterat |
|
Życiorys edytuj
Pochodzenia chłopskiego. Po ukończeniu gimnazjum w Krożach w 1826 roku wstąpił do seminarium w Worniach. W 1827 przeniósł się do zakonu pijarów. Po ukończeniu nowicjatu w Płocku został nauczycielem w Lubieszowie. Po kasacie zakonu zostaje księdzem świeckim i otrzymuje święcenia z rąk biskupa wileńskiego Kłągiewicza. Pracuje jako wikary w dobrach Radziwiłów w powiecie lidzkim, a po roku zostaje proboszczem. W 1857 wraca na Żmudź i zostaje proboszczem w Nowym Aleksandrowsku. W 1859 roku zostaje dziekanem i poboszczem w Kobryniu. W czasie powstania styczniowego nie brał udziału w walkach, jednak za propolskie kazania, już po zakończeniu powstania, skazany został na zesłanie na Sybir. Karę odbywał w Tunce nad Bajkałem od 1867 do 1875.[1] Następnie do końca życia mieszkał w Krakowie pełniąc posługę kapłańską przy kościele pw. św. Łazarza. W 1878 opublikował wspomnienia z zesłania.
Publikacje ks. Narkiewicza:
Przypisy edytuj
- ↑ Ksiądz Jan Narkiewicz Kurier Lwowski 1886 nr 85 s.2
Bibliografia edytuj
- Franciszek Ziejka, 2007: W służbie Ojczyźnie i Pani z Jasnej Góry. O życiu i pracach o. Wacława, kapucyna. Alma Mater, 94. (pismo UJ)
Linki zewnętrzne edytuj
- Jan Narkiewicz – publikacje w bibliotece Polona