Jan Piotr Łuczyński
polski malarz
 |
Ten artykuł od 2010-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Jan Piotr Łuczyński (ur. 12 grudnia 1816 w Czerniowcach, zm. 25 grudnia 1855 we Lwowie) – polski malarz, urzędnik skarbowy. Jego żoną była Teresa z domu Rudolfi. Syn Bazylego Łuczyńskiego, urzędnika sądowego, pochodzącego z Niemirowa.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
Jan Piotr Łuczyński malował kwiaty i martwe natury, sceny mitologiczne, historyczne, pejzaże, obrazy sakralne[1].
Twórczość – rysunki oraz około 200 obrazów; wśród nich:
- Kąpiące się, 1847 rok
- Matka Boska w kwiatach
- Kucharka
- Rzeczy z kościołem
- Wodospad górski
- Portret własny z paletą – olej
- Portret własny w stroju myśliwskim[2]
- Autoportret w czarnym kapeluszu – olej
- Święta Rodzina
- Przemienienie wg Rafaela
-
Kąpiące się 1847, prywatna kolekcja -
Martwa natura -
Martwa natura, Muzeum Narodowe w Warszawie -
Mondscheinlandschaft mit Kapelle
Przypisy edytuj
- ↑ Jerzy (1856-1928) Mycielski, Sto lat dziejów malarstwa w Polsce 1760-1860 : z okazyi wystawy retrospektywnej malarstwa polskiego we Lwowie, nakł. autora, 1897 [dostęp 2021-01-02].
- ↑ Muzeum Narodowe w Warszawie - Zbiory Cyfrowe [online], cyfrowe.mnw.art.pl [dostęp 2021-01-02].